دلتون شور می زند و آشوب می شود؟

اگر اینطوری هستید بدونید که شما تنها نیستید!
بیش از ۷۵ درصد از بزرگسالان از سخنرانی هراس دارند.
اگر میخواهید در زمان سخنرانی، عملکرد جسمی و روانی آسوده ای داشته باشید، بهتر است به فکر این باشید که چطور می توانید با ترس هایتان روبرو شوید و در کمال آرامش، سخنرانی کنید. آیا رازی برای این کار وجود دارد؟

اگر دنبال غول چراغ جادو هستید که روی آن دست بمالید و بیرون بپرد و به شما پنج راز بگوید، سخت در اشتباهید.
این ها رازهای ساده ای است که احتمال دارد خودتان از آن بی خبر بوده باشید.

بعضی افراد لازم نیست زیاد تلاش کنند تا این دلشوره ها را از میان بردارند.
اما برای عده ای، تلاش بیشتری لازم است.
این افراد احتیاج دارند تا به وسیله روش ها و بازارهایی، فشارهای ذهنی را از روی دوششان بردارند و آن را به گوشه ای پرتاب کنند.

۱- حضار را بخندانید

شوخی کردن و خنداندن مردم، مسیری بسیار هوشمندانه و جذاب برای شروع یک سخنرانی است.

این کار باعث می شود جو سریعا گرم و تازه شود و سخنران، آرامشی نسبی بگیرد.
وقتی به جمعیت نگاهی می اندازید و می بینید چهره هایشان خندان است، ارتباطی خاص بین شما و آنها شکل می گیرد.

حس مشترک ایجاد کنید و به چیزی بخندید که به کسی برنخورد. سعی کنید همه را در خندیدن شریک کنید.

این خنده ها، آن دیواری را که مخاطب بین خودش و شما حس می کند، در هم می شکند!

۲- به افرادی که سر تکان می دهند، توجه کنید

اگر حس کردید که مخاطب با شما ارتباط موثری برقرار نکرده است، ممکن است اعصابتان به هم بریزد.

این حالت وقتی رخ می دهد که مثلا حس کنید افرادی در جمع وجود دارند که هیچ علاقه ای به سخنرانی شما نشان نمی دهند.
در این صورت احتمالا فشار زیادی را روی خود حس می کنید.

در این شرایط، به جمعیت با دقت نگاه کنید و این افراد را بیابید.
به آنها زل بزنید و سعی کنید آنها را با خود همراه کنید.
هرچه بیشتر به آنها نگاه کنید، اعتماد به نفس خودتان بیشتر می شود. اصلا خودتان را نبازید و بدانید طبیعی است که برخی افراد از سخنرانی شما خوششان نیاید.

۳- احساس‌ خودتان را بیان کنید

حتماً سخنرانی هایتان را ضبط و بعداً نگاه کنید.
وقتی ویدئوی سخنرانی تان را نگاه کنید، ممکن است از اینکه عصبانی به نظر می رسید یا اعصابتان خورد است، تعجب کنید.

گاهی وقت ها، فرقی نمی کنید چگونه خودتان را آرام می کنید.
اما هرچه تلاش می کنید، آرام نمی شوید.
نگرانی و استرس را به همین راحتی ها هم نمی شود از خود دور کرد.
اما بدانید که بیشترین مقدار تنش را در ابتدای سخنرانی تجربه می کنید.

تنش ها توقف ناپذیرند، اما می توانید آنها را با ترفندهایی که بلدید، مخفی کنید.
مثلا یک ترفند این است که: شور و هیجانی خاص به سخنرانی تان بدهید تا دیگران متوجه نشوند که شما کمی دلشوره دارید.
یا اینکه صادقانه با احساس ناکامی روبرو شوید و سعی کنید به سرعت راهی برای عبور از آن بیابید. شما می توانید.

۴- تمرین، تمرین، تمرین

خیلی ها بر این باورند که سخنرانان حتما استعدادش را دارند، وگرنه از پسش بر نمی آمدند!

اینگونه فکر نکنید. سخنرانان حرفه ای از شکم مادر، سخنران زاده نشده اند.
حقیقت این است که سخنرانی مهارتی است که با تمرین زیاد می توان به راحتی آن را پرورش داد.
به شرط اینکه برایش وقت کافی صرف کنید.

هرچه تمرین کنید، راحت تر اجرا می کنید و کمتر تپق می زنید.

۵- اگر اشتباه کردید، جبرانش کنید!

فرقی ندارد تا به حال چند سخنرانی داشته اید. اشتباه همیشه رخ می دهد.
اتفاقا اشتباهات بعضا باعث می شوند که انسانی تر به نظر برسید و مخاطبین سعی می کنند تا جایی که می شود با شما همذات پنداری کنند.

اما اگر بعد از اشتباه احساس ناراحتی کنید و بیقرار باشید، این احساس به مخاطبینتان هم سرایت می کند.

در اینجا برخلاف ابتدای مقاله، بهتر است خودتان را دست بیندازید تا جو سنگینی که به وجود آمده، شکسته شود و همگان احساس راحتی کنند.

بنابراین همیشه یک چیز جالب، یک لطیفه در آستین داشته باشید تا کم کم بر مقوله طنز سخنرانی، مسلط شوید.
کسانی که طنز بهتری دارند، سخنرانی شان شیواتر و دلنشین تر است.

منبع : بیشترازیک

آیا راه آسان را انتخاب کردید تا از مواجهه و درگیری با کسی اجتناب کرده باشید؛ حتی اگر این کار به معنای زیر پا گذاشتن اصول اخلاقی‌تان بود؟ یا اینکه جلوی وسوسه تسلیم نشدید و همان کاری را انجام دادید که بر مبنای ارزش‌هایتان درست به نظر می‌رسید؟

شاید اصول و ارزش‌های شما در لحظات کم اهمیت، به صورت تدریجی و در طول زمان شکل گرفته‌اند، اما واقعیت آنست که در لحظات مهم خودشان را نشان می‌دهند.

فیلیپ بروکز

اگر می‌خواهید کسی را که نمی‌شناسید قضاوت کنید، به دوستانش نگاه کنید.

ضرب‌المثل ژاپنی

زمانی که مجبوریم تصمیمات این چنینی بگیریم، معمولا انتخاب‌هایی که در پیش رو داریم کاملا مشخصند؛ چرا که «حس‌مان» به ما می‌گوید که چه کاری درست و چه کاری غلط است. پس چه اتفاقی می‌افتد که بعضا تسلیم می‌شویم و کار درست را انجام نمی‌دهیم؟ آیا می‌توانیم پایبند ماندن به اصول‌مان را یاد بگیریم؟ یا اینکه وفاداری به ارزش‌ها یک ویژگی ذاتی است که فقط بعضی‌ها از آن برخوردارند و بقیه از آن بی‌بهره‌؟

در این مقاله در مورد اصول و ارزش‌های شخصی حرف می‌زنیم. در مورد نحوه پرورش و ارتقای آنها توضیح می‌دهیم و سرانجام می‌گوییم که چطور می‌توانید در موقعیت‌های مختلف به اصول و عقایدتان پایبند بمانید و آنها را فدای چیزهای دیگر نکنید.

اصول و ارزش‌ یعنی چه؟

اصول و ارزش‌ها دو اصطلاح کلی برای ویژگی‌های داشته و نداشته‌ی هر فرد هستند که او را از دیگران متمایز می‌سازند. وقتی از اصول و ارزش‌ها با بار معنایی مثبت حرف می‌زنیم، ممکن است صفاتی مانند شجاعت، صداقت، وفاداری و درستکاری مد نظرمان باشد. اصول و ارزش‌های شخصی به ما کمک می‌کنند تا در مورد درست و غلط‌ها تصمیم بگیریم.

مسئول بخش یک شرکت را در نظر بگیرید. اگر این مسئول در مقابل مدیران از کارهای تیمش دفاع کند، به اصول و ارزش‌هایش عمل کرده است. او می‌داند که تیمش کار درست را انجام داده و بنابراین حتی وقتی تحت‌فشار فراوان باشد و با انتقاد شدید روبرو شود هم کوتاه نمی‌آید و از تیمش حمایت می‌کند.

یک مثال دیگر: اگر مدیر عامل شرکتی معامله پرسودی را بهم بزند چرا که فهمیده است مشتری‌اش در کارخانه‌اش قوانین اولیه کار و حقوق کارگرانش را رعایت نمی‌کند، در آن صورت به اصول و ارزش‌های خود پایبند بوده است.

تحکیم اصول و ارزش‌ها

هیچ‌کدام از ما از شکم مادر با اصول و عقاید بیرون نیامده‌ایم. در طول زندگی و در حین کسب تجربه است که ارزش‌ها در ما شکل می‌گیرند، و بنابراین قدرت تغییر آنها هم در دست ماست؛ اگر خودمان بخواهیم.

برای تغییر و تحکیم اصول و عقایدتان می‌توانید از روش‌های زیر استفاده کنید:

۱. ارزش‌های بنیادی‌تان را مشخص کنید

کدام ارزش‌های اخلاقی برای‌تان از همه بیشتر اهمیت دارند؟ احتمالا پیش خودتان برداشتی از ارزش‌هایی که برای‌تان مهم هستند دارید. آیا تا به حال شده از دست کسی تا سر حد مرگ ناراحت یا عصبانی شده باشید؟ به این دلیل که کاری خلاف ارزش‌های بنیادی شما انجام داده است. آیا به این دلیل که به شما دروغ گفته است؟ یا از شما و کس دیگری سوءِاستفاده می‌کرده؟ یا به قیمت امنیت مشتریان، از زیر کار در می رفته؟… به تجربه‌های گذشته‌تان بیندیشید و از مهم‌ترین ارزش‌هایتان فهرستی تهیه کنید.

۲. هر روز دنبال راهی بگردید که بشود این ارزش‌ها را به کار بست

مثلا اگر یکی از ارزش‌های بنیادی‌تان صداقت است، تمام تلاش‌تان را بکنید که با همه‌ی همکاران‌تان صادق باشید؛ حتی اگر راست گفتن و نگفتن‌تان در آن موقعیت تفاوت زیادی ایجاد نکند.

۳. زمان‌هایی را به یاد بیاورید که به اصول و ارزش‌هایتان پایبند نماندید

آیا می‌شد که در آن موقعیت کار متفاوتی انجام بدهید؟ هدف از پرسیدن این سؤال این نیست که خودتان را سرزنش کنید و برای گذشته عذاب وجدان بگیرید؛ همه‌ی ما اشتباهات این چنینی داشته‌ایم. اما حالا این قدرت را دارید که کار درست را انجام بدهید. اشتباهات گذشته را به باد بسپارید و از آنها درس بگیرید تا در آینده دوباره مرتکب همان خطاها نشوید.

۴. همکاران و دوستان‌تان را ارزیابی کنید

وقت‌تان را با چه کسانی می‌گذرانید؟ آیا اینها افرادی هستند که تحسین‌شان می‌کنید؟ آیا اطرافیان‌تان همان اصول و عقایدی را دارند که شما دوست دارید داشته باشید؟ اگر اینطور نیست، شاید وقتش رسیده که برای دوستان و همکاران متفاوتی زمان بگذارید. هرچقدر با کسانی که مورد تحسین‌تان هستند بیشتر وقت بگذرانید، بیشتر می‌توانید اعمال آنان را مشاهده کنید و از آنها یاد بگیرید.

۵. بر اساس باورهایتان رفتار کنید

اصول و عقاید خوب بر مبنای اعمال شما ساخته می‌شوند. از هر فرصتی استفاده کنید تا باورهایتان را عملا به کار ببندید. حتی تصمیم‌های کوچکی که در موقعیت‌های کم‌اهمیت می‌گیرید هم می‌توانند تفاوت زیادی ایجاد کنند.

۶. دنبال فعالیت‌های بیشتری بگردید که باعث استحکام اصول و ارزش‌هایتان می‌شوند

داوطلبانه در خیریه‌ها کمک کنید، در مورد افرادی که مورد احترام و تحسین‌تان هستند زندگی‌نامه بخوانید و روی تقویت هوش هیجانیخود کار کنید.

دفاع از اصول و باورها

همه‌ی ما بعضی وقت‌ها احساس می‌کنیم باید برای آنچه درست می‌دانیم بپاخیزیم. اما چطور و چه زمانی باید از باورهایمان دفاع کنیم؟

هرکدام از ما با دیگران متفاوتیم و موقعیت‌هایی که ممکن است در آنها قرار بگیریم هم پیچیده و متفاوت از هم‌اند. اگر تصمیم گرفتید در مورد مسئله‌ای بر عقایدتان پافشاری کنید، این نکته ها را نیز به یاد بسپارید:

۱. بدانید کی نباید خوش‌برخورد باشید

بسیاری از ما در موقعیت‌های مختلف اجازه می‌دهیم اوضاع از کنترل خارج شود؛ چرا که می‌خواهیم مؤدب باشیم و دردسر راه نیندازیم. اما تفاوت زیادی بین خوش‌برخورد بودن و دم نزدن به‌خاطر تردید یا ترس وجود دارد. در چنین موقعیت‌هایی به غریزه‌تان اعتماد کنید. گاهی بهتر است برای دفاع از خود یا دیگران به پا خیزید و زیاد نگران خوش‌برخورد بودن نباشید.

۲. به حقایق قابل اثبات توجه کنید

اگر به منطقی و قابل اثبات بودن استدلال‌ها و باور‌هایتان اطمینان داشته باشید، پافشاری کردن بر حرف‌تان راحت‌تر می‌شود. بنابراین سعی کنید هر اطلاعاتی را که ممکن است لازم‌تان شود، در اختیار داشته باشید. همچنین حواس‌تان باشد که خودتان این اطلاعات را درست و حسابی بفهمید و درک درستی از آنها کسب کنید. اگر فکر می‌کنید دیگران قصد دارند اطلاعاتی را از شما پنهان کنند یا کامل توضیح ندهند، آن‌قدر سؤال بپرسید که قضیه را کاملا متوجه شوید.

۳. با دیگران کار کنید، نه ضد آنها

زمانی که در مورد باورهایتان حرف می‌زنید، قاطعانه رفتار کنید. جرأت‌مندی به این معناست که در عین این که حرف خودتان را می‌زنید، به خواسته‌ها، نیازها و حقوق دیگران هم توجه داشته باشید. مؤدبانه و سنجیده حرف بزنید و نگذارید احساسات سد راه حرف‌‌زدن‌تان شوند. به افراد احترام بگذارید و تا می‌توانید واضح و بدون تأثیر گرفتن از هیجانات مقصودتان را بیان کنید.

۴. عقاید خودتان را به دیگران تحمیل نکنید

برای مثال ممکن است عقیده داشته باشید که خوردن گوشت اشتباه است. اما اگر وقتی دیگران در حضور شما گوشت می‌خورند از آنها انتقاد کنید، در حقیقت عقیده‌تان را به آنها تحمیل کرده‌اید.
نکته:
یادتان باشد که پافشاری بر چیزی که می‌دانید درست است، تفاوت زیادی با یک‌دندگی، تکبر و رفتار غیرمنطقی دارد.

کوتاه آمدن و تسلیم شدن

زمان‌هایی هم خواهد بود که مجبور می‌شوید شکست را قبول کنید، کوتاه بیایید و به اینکه نهایت تلاش‌تان را کرده‌اید راضی باشید. همیشه آن‌طور نمی‌شود که شما می‌‌خواهید. اما نکته‌ی مثبت این است که حتی اگر تلاش‌تان برای پایبندی به عقایدتان نافرجام باشد، حداقل فرصتی داشته‌اید تا شخصیت‌تان را نشان بدهید و افکار و دغدغه‌هایتان را ابراز کنید. همین اتفاق برای جلب احترام مدیران و همکاران‌تان کافی است.

با همه‌ی اینها، اگر مدام مجبور می‌شوید در محیط کار، کارهایی انجام بدهید که در تضاد با اصول و ارزش‌های بنیادی‌تان هستند، شاید بهتر باشد در جای دیگری به طی مسیر شغلی‌تان ادامه بدهید. اگر دنبال کار جدیدی رفتید، سعی کنید شرکتی را انتخاب کنید که ارزش‌هایش با شما یکسان باشد. نگاهی به اطلاعات شرکت بیندازید. اهداف و چشم‌انداز آنها برای آینده، دیدی سطحی از ارزش‌هایشان به شما می‌دهد. اما بهترین راه این است که با کارمندان فعلی آنجا حرف بزنید و ببینید به نظر آنها شرکت برای چه رفتارهایی ارزش قائل است.

منبع : چطور

معمولا در هنگام صحبت کردن در جمع ناخودآگاه مضطرب و عصبی می‌شوید و ذهن‌تان تمایل شدیدی به خودگویی منفی (negative self-talk) پیدا می‌کند. شما مدام جملات منفی را با خود تکرار می‌کنید و به‌ همین‌ دلیل تنها واکنش‌های منفی دیگران را نسبت‌ به خودتان می‌بینید. اضطراب عامل اصلی این مشکل است. اما جای نگرانی نیست، زیرا با استفاده از روش‌های درمانی صحیح می‌توانید آن را برطرف کنید.

فوبیایی رایج با درمانی مشکل

ترس از صحبت کردن در جمع طبیعی است و احتمالا بخش عمده‌ای از آن به‌دلیل انتظارات غیرواقعی فرد از خودش است؛ این انتظارات که روی توانایی‌های عملکردی فرد تأثیر منفی می‌گذارند، به‌خاطر شیوه‌ی تربیتی نادرست بر فرد تحمیل می‌شوند. اما بخش دیگری از این ترس به‌دلیل اضطراب به‌ وجود می‌آید. درواقع این افراد حتی از تصورِ صحبت کردن در جمع هم دچار اضطراب می‌شوند.

روند کلی درمان ترس از صحبت کردن در جمع

قبل از هر چیز، باید سطح اضطراب‌تان را تعیین کنید. آزمون‌های معتبر بسیاری برای سنجش سطح اضطراب وجود دارند (تست اضطراب یکی از این آزمون‌های معتبری است که به زبان انگلیسی ارائه شده است، شما می‌توانید تست‌های مشابهی را به زبان فارسی پیدا کنید). اگر میزان اضطراب‌تان از سطح معینی بالاتر باشد، پیش از درمانِ ترس از صحبت کردن در جمع، باید به‌دنبال روش‌هایی برای کاهش اضطراب خود باشید.

پس از آن، باید راهبردهای خاصی را درنظر بگیرید تا با کمک آنها بتوانید بدون ترس در هر جمعی صحبت کنید. باید این تکنیک‌های خاص را هم درهنگامِ صحبت‌ کردن و هم پس از آن رعایت کنید. با این‌ کار توانایی‌تان را برای مقابله با هر اضطرابی بهبود می‌بخشید.

دلایل اصلی ترس از صحبت کردن در جمع

تعیین دقیق عاملی‌ که این نوع اضطراب را به‌ وجود می‌آورد بسیار مهم است. مسلما دلیل آن نمی‌تواند فقط انتظارات جامعه باشد. رفتارهای خودتان نیز در ایجاد این اضطراب نقش مهمی دارند. به چند نمونه از این رفتارها توجه کنید:

۱. حضور کمرنگ در اجتماع

بسیاری از مردم به‌ندرت با دیگران وقت می‌گذرانند. با دیگران تعامل برقرار کنید و بلند و رسا حرف بزنید. بزرگ‌ترین سخنرانان کسانی هستند که اغلب در جمع‌ها حاضر می‌شوند و برای اطرافیان‌شان صحبت می‌کنند. تجربه‌ی صحبت‌ کردن در جمع به شما کمک می‌کند تا ترس‌تان را کنار بگذارید، بنابراین هیچ نگرانی بابت اینکه دیگران چطور شما را قضاوت‌ می‌کنند، نخواهید داشت.

۲. خودگویی منفی

خودگویی منفی یکی از مشکلات جدی افراد است و اصلا نباید آن را دست‌کم گرفت. بسیاری از افرادی که از صحبت‌ کردن در جمع واهمه دارند، با این مشکل دست‌به‌گریبان هستند. آنها همیشه بدترین حالت ممکن را تصور می‌کنند و با تجزیه‌وتحلیل بیش‌ازحدِ اتفاقاتی که حین صحبت‌ کردن برایشان افتاده است، فکر می‌کنند که همه‌چیز خراب خواهد شد. آنها تلاش می‌کنند تا هر چیزی را که سبب اضطراب‌شان شده است پیدا کنند. همه در چنین شرایطی مضطرب می‌شوند، اما ظاهرا شما می‌خواهید حتما چیزی را پیدا کنید و اصلا مهم نیست که آن چیز چه باشد. بنابراین هر موردی را که به‌ ذهن‌تان می‌رسد باعث‌وبانیِ عدم موفقیت‌تان درهنگام صحبت‌ کردن می‌دانید.

۳. برنامه ‌‌ریزی ضعیف

شاید به‌نظرتان بی‌ربط باشد، اما بسیاری از افرادی که از صحبت‌ کردن در جمع هراس دارند، برای تمرین آن برنامه ریزی نمی‌کنند. بنابراین، درهنگام تمرین هم اضطراب دارند و به‌سختی تلاش می‌کنند تا از آن دوری کنند. متأسفانه این افراد به‌دلیل عدم آمادگی کافی درهنگام صحبت‌ کردن، اشتباهات بیشتری مرتکب می‌شوند و درنهایت خودشان را به‌شدت قضاوت می‌کنند.

۴. روابط دوستانه‌ی ضعیف

یکی از عوامل بسیار مهمی که سبب می‌شود از صحبت‌ کردن در جمع واهمه داشته باشید، اعتماد به نفس است. مطالعات نشان داده‌اند که داشتن روابط دوستانه‌ی قوی، باعث تقویت اعتماد به نفس افراد می‌شود. برخی افراد انتظار دارند دوستان و اطرافیان‌شان به‌طور کامل از آنها حمایت کنند. بنابراین هنگامی‌ که حس می‌کنند تحت حمایت کامل آنها قرار ندارند اضطراب زیادی را تجربه می‌کنند. درمقابل، افرادی که می‌دانند دوستان‌شان بدون‌ توجه به عملکردشان و تنها به‌خاطر خودشان در کنار آنها هستند، اعتماد به نفس بالاتری دارند.

اینها فقط چند نمونه از عواملی هستند که سبب می‌شوند افراد از صحبت کردن در جمع دلهره داشته باشند. یکی دیگر از عواملی‌ که به‌تنهایی برای تشدید این ترس کافی است، مورد تمسخر واقع‌ شدن است. مسخره‌ کردن و دست‌انداختن افراد در جمع، موجب خجالت زدگی و تحقیر آنها می‌شود و همین کافی است تا دفعه‌ی بعد که می‌خواهند در جمعی صحبت کنند تمام اعتمادبه‌نفس‌شان را از دست بدهند (پیشنهاد می‌کنیم روش‌های برخورد با تمسخر دیگران را حتما یاد بگیرید!). کسانی هم که ذاتا خجالتی و کم‌رو هستند، معمولا از جمع گریزانند و بعید به‌نظر می‌رسد که بخواهند مهارت‌شان را برای صحبت کردن در جمع تقویت کنند.

راهبردهایی برای کاهش اضطراب درهنگام صحبت‌ کردن

راهبردهایی که در این مطلب به‌ شما پیشنهاد می‌کنیم، برای برقراری تعامل با دیگران مفید هستند. فرقی ندارد که برای یک سخنرانی بزرگ در محل‌ِ کار آماده می‌شوید یا برای بیرون رفتن با دوستان، شما می‌توانید از این راهبردها برای کاهش اضطراب‌تان درهنگام صحبت‌ کردن استفاده کنید.

۱. آغاز مقتدرانه

فرقی نمی‌کند که برای چه‌ کسانی و در کجا صحبت می‌کنید، باید صحبت‌تان را با قدرت آغاز کنید (شروع سخنرانی حیرت‌انگیز). آهسته حرف‌ زدن از همان ابتدای کار، اشتباهی بزرگ است. اگر چنین شروعی داشته باشید، دیگر امید چندانی به تغییر آن نخواهد بود. بنابراین از همان اول با صدای بلند، رسا و پرانرژی صحبت کنید. این‌ کار اعتمادبه‌نفس‌تان را بالا می‌برد و اجازه نمی‌دهد تا رفتارهای منفی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌در شما شکل بگیرد.

۲. ورزش منظم

قبل از صحبت‌ کردن برای دیگران باید هم از نظر ذهنی و هم از نظر جسمی آرامش داشته باشید. برای این‌ کار می‌توانید از روش‌های کاهش استرس مانند ورزش کردن، داشتن خوابِ مناسب، تغذیه سالم، مراقبه، یوگا و نظایر آنها استفاده کنید. تمرینات ورزشی علاوه‌بر اینکه برای آرامش ذهن مفید هستند، اعتماد به نفس را نیز افزایش می‌دهند و تقریبا احساس اضطراب را از بین می‌برند.

۳. کم رویی ممنوع!

یکی از راهبردهای مؤثر برای کاهش ترس از صحبت کردن در جمع، مقابله با کم رویی است. اگر خجالتی هستید، به‌جای فرار کردن با آن مقابله کنید. این‌ کار را آن‌قدر تمرین کنید تا احساس کم رویی کاملا از بین برود. معمولا بیشتر افراد از انجام برخی فعالیت‌ها مانند آواز خواندن با صدای بلند در بین مردم، پوشیدن لباس‌های عجیب‌وغریب در جمع و نظایر آن خجالت می‌کشند. اگر می‌خواهید بر کم رویی‌تان غلبه کنید باید به‌دنبال انجام چنین فعالیت‌هایی بروید. البته منظور این نیست که قرار است همیشه دست به‌ چنین کارهایی بزنید، فقط تا جایی‌ که احساس خجالت‌تان از بین برود.

۴. بهبود تدریجی فن بیان

فراموش نکنید که مهارت صحبت‌ کردن در جمع به‌صورت قدم‌به‌قدم بهبود می‌یابد. بنابراین ابتدا از صحبت‌ کردن برای جمعی کوچک شروع کنید و به‌تدریج این کار را درمقابل تعداد بیشتری از مردم انجام دهید. صحبت‌ کردن دربرابر ۳ نفر با صحبت‌ کردن دربرابر ۳۰۰ نفر کاملا متفاوت است. از تعداد کم شروع کنید و ببینید که با چه تعداد از افراد اضطراب‌تان بیشتر می‌شود. پس از آن، آن‌قدر تعداد افرادی را که برایشان صحبت می‌کنید افزایش دهید تا دیگر احساس ناراحتی نداشته باشید. با این‌ کار، روزی خواهد رسید که دربرابر هزاران نفر هم مشکلی برای صحبت‌ کردن نخواهید داشت.

۵. تمرین، تمرین و باز هم تمرین

«تمرینِ زیاد» یعنی آن‌قدر تمرین کنید تا موضوعِ صحبت ملکه‌ی ذهن‌تان شود. با‌این‌حال اگر پس از تمرین احساس کنید که به‌طور کامل به موضوع مسلط نیستید و نگران فراموش‌ کردن مطالب باشید، همین نگرانی درهنگام صحبت‌ کردن کار دست‌تان خواهد داد. قرار گرفتن در محیط (به‌ویژه در سخنرانی‌ها)، اضطراب را تشدید می‌کند و حتی ممکن است رشته‌ی صحبت از دست‌تان در برود. آن‌قدر تمرین کنید تا جایی‌ که دیگر کلمات خودبه‌خود بر زبان‌تان جاری شوند.

بیماری سوشیال‌فوبیا یا جمع‌هراسی (social phobia، یا اختلال اضطراب اجتماعی) نوعی اختلال است که فرد مبتلا به آن، معمولا به‌شدت از قرارگرفتن در جمع مضطرب می‌شود. اگر فکر می‌کنید به چنین اختلالی مبتلا هستید، باید ابتدا به‌ فکر درمان آن باشید. درغیراین‌صورت هیچ‌یک از راهبردهایی که معرفی کردیم، فایده‌ای نخواهند داشت. برای حصول اطمینان از ابتلا به این بیماری، از آزمون‌های تعیینِ سطح اضطراب استفاده کنید.

راهکارهایی برای ادامه‌ی روند درمان

بسیاری از افراد به‌محض پشتِ‌‌سر گذاشتن رویدادی مهم (سخنرانی، دفاع از پایان نامه یا حتی صحبت برای جمع کوچکی از دوستان)، تصور می‌کنند که دیگر راحت شده‌اند و هرگز برای صحبت‌ کردن در جمع مشکلی نخواهند داشت. این اشتباهی بزرگ است، زیرا ترس از صحبت کردن در جمع کاملا برگشت‌پذیر است. اگر به تمرین راهبردهایی که ارائه کردیم ادامه ندهید، همین مشکل در آینده به سراغ‌تان خواهد آمد. در ادامه، به برخی از راهکارهایی که باید پس از گذراندن یک رویداد انجام دهید اشاره خواهیم کرد:

۱. ذهن آگاهی (Mindfulness)

ذهن آگاهی یک اصطلاح روانشناسی است و مفهوم آن این است که باید بر لحظه‌ای که در آن هستید تمرکز کنید و فکروخیال را کنار بگذارید. هنگامی‌ که اضطراب دارید، فقط به نکات منفی توجه می‌کنید و از نکات مثبت غافل می‌شوید. تمرکز بر موارد منفی درهنگام صحبت‌ کردن اضطراب‌تان را تشدید می‌کند. تمام تلاش‌تان را بکنید که آن را نادیده بگیرید.

۲. تمرین تفکرِ مثبت

یکی از بهترین کارهایی‌ که می‌توانید برای کاهش اضطراب‌تان انجام دهید این است که مثبت فکر کنید. تفکر مثبت، به تمرین نیاز دارد. در هر رویدادی که پشت‌سر می‌گذارید، حداقل ۱۵ ویژگی خاص و مثبت پیدا کنید و آنها را بنویسید. واقعا آنها را روی کاغذ بنویسید! شاید ابتدا کمی سخت باشد، اما خواهید دید که با این‌ کار چگونه مغزتان را وادار می‌کنید تا به‌جای نکات منفی روی موارد مثبت تمرکز کند.

۳. دور ریختن خاطرات بدِ

خاطرات ناخوشایند قبلی را با خاطرات بهتری جایگزین کنید. برای نمونه، اگر قبلا سخنرانی ناموفقی داشتید، به‌کمک تصویرسازی ذهنی، تصویری جدید خلق کنید و فرض کنید که همان سخنرانی را برای یکی از دوستان‌تان انجام می‌دهید و در آن سخنرانی سربه‌سر او می‌گذارید! جایگزین کردن خاطرات بد با خاطراتی بامزه و جالب، به شما کمک می‌کند تا بهتر روی کارتان تمرکز کنید. در این‌ صورت، افکار منفی فرصتی برای هجوم آوردن به‌ مغزتان پیدا نخواهند کرد.

۴. برنامه ریزی برای رویداد بعدی

هنگامی‌ که برای رویداد بعدی برنامه ریزی می‌کنید، یعنی همچنان دارید به تلاش‌تان ادامه می‌دهید و نمی‌خواهید در آن وقفه‌ای بیفتد. پس هر کاری که از دست‌تان برمی‌آید برای درمان ترس از صحبت کردن در جمع انجام دهید و تا زمانی‌ که به‌طور کامل از شر آن خلاص نشده‌اید، این‌ کار را رها نکنید.

اینها فقط چند نمونه از روش‌هایی هستند که پس از پایانِ هر رویداد، می‌توانید از آنها برای غلبه‌بر اضطراب‌تان درهنگام صحبت‌ کردن استفاده کنید. اگر فکر می‌کنید که باید تنها قبل از رویدادی مشخص به‌ فکر برطرف‌ کردن این اضطراب باشید، کاملا در اشتباه هستید. شما باید این اضطراب را به‌عنوان بیماری در نظر بگیرید و درمانش کنید. بنابراین، پس از اتمام رویدادی خاص، به‌‌ کارتان ادامه بدهید تا برای همیشه از این ترس رهایی یابید.

قبل از هر چیز اضطراب‌تان را درمان کنید

غلبه بر اضطراب درهنگام صحبت کردن در جمع ممکن است تا حدودی دشوار باشد، چرا که معمولا راه گریز از آن آسان است. فقط کافی است از شرایطی‌ که این اضطراب را به‌ وجود می‌آورد دوری کنید. اما آیا به‌نظر شما این راه‌حل خوبی است؟ بهتر نیست با آن روبه‌رو شوید و سعی کنید که به درمان آن بپردازید؟ با این‌ کار پس از مدتی متوجه می‌شوید هربار که در جمع قرار می‌گیرید بهتر از گذشته برای دیگران صحبت می‌کنید.

فقط به‌ فکر ترس از صحبت کردن در جمع نباشید، قبل از هر چیز باید اضطراب کلی‌تان را درمان کنید. اضطراب اختلالی جمع‌شونده (تجمعی) است، یعنی اگر به‌طور مداوم در صحبت‌ کردن برای هر جمعی (حتی جمع دوستان) اضطراب شدید داشته باشید، به‌مرور شرایط‌‌تان از آنچه هست بدتر خواهد شد. این مشکل می‌تواند بر تمام امور روزانه‌‌‌ی شما تأثیر منفی بگذارد.

افراد زیادی با این مشکل دست‌وپنجه نرم کرده‌اند و با تلاش فراوان توانسته‌اند این بیماری را درمان کنند. آنها اکنون می‌توانند بدون ترس و اضطراب برای تعداد زیادی از مردم صحبت کنند.

پس به سؤالات یکی از آزمون‌های معتبر اضطراب پاسخ دهید، سطح اضطراب‌تان را تعیین کنید و سپس به‌شکل جدی به‌ درمان آن بپردازید.

منبع : calmclinic

لکنت زبان می‌تواند به‌صورت موقتی بروز کند و سپس ناپدید شود. همچنین لکنت ممکن است به‌مدت چند هفته یا چندین سال طول بکشد. اغلب کودکان خودشان و بدون کمک تخصصی بر لکنت‌شان غلبه می‌کنند. اما برای برخی دیگر، لکنت ممکن است به وضعیتی دائمی تبدیل شود. وضعیتی که در مدرسه و در عملکرد بزرگ‌سالی آنها اختلال ایجاد خواهد کرد.

لکنت زبان چیست؟

لکنت زبان یا ناروانی گفتار، اختلالی است در الگوی معمول سخن گفتن. لکنت انواع متفاوتی دارد. در یکی از انواع آن، فردِ دچار لکنت ممکن است یک صدا یا هجا را، به‌ویژه در ابتدای کلمه، تکرار کند. مانند: «ما- ما- مار». لکنت می‌تواند خود را به‌شکل ممتدکردن یک صدا مانند «سسسسسیر» نشان بدهد. گاهی لکنت زبان موجب قطع سخن یا از‌قلم‌افتادن یک صدا می‌شود. همچنین گاهی لکنت خود را با تکرار وقفه در میان سخن با صداهایی مانند: «آ…» یا «ام…» نشان می‌دهد.

هر کس در هر سنی ممکن است دچار لکنت زبان شود. اما بیشترین شیوع لکنت در میان کودکانی است که درحال یادگیری جمله‌سازی با کمک کلمه‌ها هستند. در‌این‌میان، پسرها بیشتر از دخترها دچار لکنت می‌شوند. ناروانیِ گفتاریِ معمول اغلب بین ۱۸ تا ۲۴ ماهگی آغاز می‌شود و احتمال دارد تا ۵ سالگی کودک بروز و افول داشته باشد.

درمورد یک نفر از هر پنج کودک، شدت ناروانی گفتار در یک زمان به‌اندازه‌ای می‌رسد که موجب نگرانی پدرومادر خواهد شد. از هر ۲۰ کودک یکی دچار لکنت طولانی‌تر از ۶ ماه می‌شود. اینکه لکنت یک کودک در این لحظه شدت دارد و یا اینکه بیشتر از شش ماه طول کشیده است، الزاما به این معنی نیست که لکنت در تمام عمر برای او مشکل‌ساز خواهد بود. اگر در برخورد با لکنت بدانید به‌دنبال چه مواردی باشید و چگونه به لکنت فرزندتان پاسخ بدهید، مانعی قابل‌توجه بر سر شدت‌یافتن یا دوام آن خواهید بود.

آیا بین لکنت عادی و لکنتی که اختلال به‌حساب می‌آید تفاوتی وجود دارد؟

همیشه این امکان نیست که بتوان مشخص کرد آیا لکنت کودک شدت می‌یابد و به سال‌های مدرسه تسری پیدا می‌کند یا خیر. اما علامت‌هایی وجود دارند که خبر از لکنت زبانی می‌دهند که عادی نیست:

ممکن است در عضلات صورت کودک شاهد تنش و تقلا باشید؛
ممکن است صدای کودک حین تکرارها اوج بگیرد (تن صدا بالا برود)؛
در موارد جدی‌تر لکنت زبان، ممکن است کودک برای حرف زدن، تلاش و تنش قابل‌ملاحظه‌ای از خود نشان بدهد؛
در موارد شدیدتر کودک اغلب با تغییر کلمات یا استفاده از صداهای اضافی برای آغاز صحبت، سعی می‌کند از دچار شدن به لکنت خودداری کند. همچنین این کودکان گاهی سعی می‌کند از موقعیت‌هایی که باید در آنها صحبت کرد اجتناب کنند.

دلیل لکنت زبان چیست؟

متخصصان چهار عامل را برای لکنت برشمرده‌اند:

۱. سابقه‌ی فامیلی لکنت زبان

درمورد ژنتیکی بودن لکنت زبان اختلاف‌نظرهایی وجود دارد، زیرا ژن‌های خاصی مرتبط با آن شناسایی نشده است. اما نزدیک به ٪۶۰ افرادی که لکنت دارند، خویشاوندان‌شان نیز دچار لکنت زبان بوده‌اند یا هستند.

۲. رشد کودک

کودکانی که درگیر دیگر مشکلات زبان یا گفتار هستند، بیشتر از سایر کودکان به لکنت دچار می‌شوند.

۳. فیزیولوژی اعصاب

در برخی کودکان دچار لکنت، برخلاف کودکان فاقد لکنت، زبان در نواحی متفاوتی از مغز پردازش می‌شود. این مسئله علاوه‌بر‌این می‌تواند در برهم‌کنش بین مغز و ماهیچه‌هایی که حرف زدن را کنترل می‌کنند تداخل ایجاد کند.

۴. پویایی خانواده

لکنت برخی از کودکان به انتظارات بالای خانواده و سبک زندگی پرشتاب نسبت داده می‌شود.

پیش از این، باور عمومی بر این بوده است که لکنت حاصل شوک روانی یا جسمانی است. اگرچه، نمونه‌هایی از بروز لکنت در پی شوک‌های این‌چنینی وجود دارد، آنها اغلب نادر هستند و معمولا مرتبط به شوک‌های جسمانی یا بیماری‌های سنین بالاترند. شواهد اندکی در تأیید این نظر وجود دارد که کودکان در اثر آشوب‌های عاطفی دچار لکنت می‌شوند.

درمان لکنت زبان کودک

درمان قطعی برای لکنت وجود ندارد. در درمان لکنت زبان کودک هیچ دارویی تأیید نشده است. گاهی گفتاردرمانگر مستقیما با کودک کار می‌کند تا هم تکنیک‌های رفتاری فردی کودک را توسعه بدهد، هم به کودک یاد بدهد بدون لکنت حرف بزند. درمان واقعی براساس شرایط خاص هر کودک متفاوت خواهد بود.

در مواجهه با لکنت چه وقت باید از متخصص کمک گرفت؟

اگر نگران جریان طبیعی رشد کودک‌تان هستید، از پزشک کمک بگیرید. این توصیه درمورد لکنت زبان هم صدق می‌کند. پزشک می‌تواند شما را به متخصصی به‌نام گفتار درمانگر ارجاع بدهد. گفتاردرمانگران می‌توانند کودک شما را ارزیابی و مشخص کنند که آیا لکنت او مشکلی ادامه‌دار است یا نه. در بیشتر موارد لکنت زبان کودکان، درمان در وهله‌ی نخست روی تمرین و کار با والدین برای توسعه‌ی تکنیک‌هایی است که به کودک کمک کند تا با لکنت خود کنار بیاید و از آن فراتر برود.

برای کودکانی که لکنت زبان جدی دارند، ارزیابی و مداخله‌ی زودهنگام بسیار مفید است. علائمی که نشان می‌دهد کودک باید برای ارزیابی نزد متخصص برده شود، عبارت‌اند از:

وقتی لکنت شدیدتر و به‌دفعات بیشتر رخ می‌دهد؛
وقتی لکنت با حرکات خاص بدن یا صورت همراه است؛
وقتی صحبت کردن به‌شکل مشخصی سخت و تصنعی است؛
وقتی کودک از موقعیت‌هایی که مستلزم حرف زدن است اجتناب می‌کند؛
تنش در صدا که نتیجه‌ی اوج گرفتن تُن صدا هنگام صحبت کردن است؛
وقتی لکنت پس از ۵ سالگی کودک همچنان ادامه پیدا می‌کند.

والدین برای لکنت زبان کودک چه کاری می‌توانند انجام بدهند؟

کارهای زیادی هست که والدین و سایر اعضای خانواده می‌توانند برای کمک به کودک انجام دهند تا او از این مشکل گفتاری عبور کند:

فرصت‌های حرف زدن را برای او فراهم کنید؛ فرصت‌هایی همراه با آرامش، سرگرم‌کننده و لذت‌بخش.
بدون اینکه درگیر تلویزیون یا سایر مداخله‌گرها باشید، برای شرکت دادن فرزندتان در گفت‌وگو‌ها وقت صرف کنید. برای مثال، می‌توانید عادت شرکت کردن در صحبت‌های سر میز شام را به‌صورت روزانه در او ایجاد کنید.
از حرف زدن کودک‌تان انتقاد نکنید و بر درست یا دقیق حرف زدنش اصرار نورزید.
وقتی لکنت به یک مشکل تبدیل شده است، کودک را برای برقراری ارتباط کلامی یا سرگرم کردن دیگران با استفاده از کلام تحت فشار قرار ندهید. فعالیت‌هایی را پیشنهاد بدهید که تبادلات کلامی کمتری را می‌طلبند.
با حضور ذهن به آنچه کودک می‌گوید گوش بدهید، ارتباط چشمی معمول برقرار کنید، بدون نشان دادن علامتی از بی‌صبری یا ناامیدی.
در مواجهه با لکنت کودک واکنش منفی نشان ندهید، یا اینکه گفتارش را تصحیح و جمله‌اش را کامل نکنید. این مهم است که کودک متوجه شود آدم‌ها می‌توانند حتی وقتی لکنت دارند، به‌شکل مؤثری ارتباط برقرار کنند.
اگرچه، عباراتی مانند «یه نفس بکش بعد» یا «شمرده‌تر بگو» برای کمک به کودک گفته می‌شوند. اما درحقیقت کودک را نسبت به لکنت خود گوش‌به‌زنگ‌تر می‌کند، پس نباید از این توصیه‌ها استفاده کرد.
الگویی از حرف زدن آرام و شمرده باشید تا به کود‌تان کمک کنید سرعت حرف زدنش را کم کند.
از حرف زدن راجع‌به لکنت با فرزندتان هراسان نباشید. اگر سؤالی می‌کند یا نگرانی‌ خود را بروز می‌دهد، به حرفش گوش کنید. به او جوابی بدهید که بیاموزد ایجاد خلل در گفتار طبیعی است و همه‌ی آدم‌ها کم و زیاد آن را تجربه می‌کنند.

منبع : webmd

همه‌ی ما زیاد شنیده‌ایم که شبکه سازی برای کسب‌وکارمان بسیار اهمیت دارد. صرف‌نظر از اینکه در چه‌ زمینه‌ای یا در چه صنعت و محیطی فعالیت می‌کنید، شبکه سازی یکی از مهم‌ترین مسائلی است که باید مدنظر قرار دهید. اگر می‌خواهید موفق باشید، باید برای شبکه سازی وقت بگذارید. این توصیه‌ای عالی است، ولی به‌تنهایی کافی نیست؛ آنچه که درمورد شبکه‌ سازی بسیار اهمیت دارد، نحوه‌ی انجام این کار است. چطور باید شبکه سازی کنیم؟

وقتی برای کاری به‌اندازه‌ی کافی تلاش کنید و وقت بگذارید، بدون تردید به نتیجه می‌رسید. بنابراین برای شبکه سازی که برای موفقیت کسب‌وکارها بسیار ضرورت دارد، باید به‌اندازه‌ی کافی تلاش کنید و حسابی وقت بگذارید. برای این کار معمولا زیاد تلاش می‌کنیم، تا بهترین نتیجه را بگیریم. در کنفرانس‌ها و رویدادهای شبکه سازی شرکت می‌کنیم و صدها کارت تبلیغاتی و کارت بیزینس را جمع‌آوری و دسته‌بندی می‌کنیم. در فضای مجازی حضور پیدا می‌کنیم و دنبال‌کنندگان زیادی به‌دست‌ می‌آوریم. متأسفانه با همه‌ی این تلاش‌ها، در نهایت نتیجه‌ی مطلوب را نمی‌گیریم و به شبکه‌ی موردنظر که موجب پیشرفت کسب‌وکارمان شود، دست پیدا نمی‌کنیم.

برای موفقیت در کار، باید شبکه‌ای کارآمد داشته باشید؛ افرادی که بتوانند اطلاعات ارزشمندی در اختیارتان بگذارند، شما را با افراد دیگر آشنا کنند، به شما کمک کنند که کار خود را به‌بهترین‌نحو به انجام برسانید، از شما طرفداری کنند، چیزی به شما بیاموزند یا حمایت مالی کنند. برای اینکه به چنین شبکه‌ای دست پیدا کنید، فعالیت‌های شبکه سازی‌تان باید استراتژیک و هدفمند باشد. برای ایجاد شبکه‌ای که شما را به آرزوهایتان برساند، باید تلاش‌هایتان کاملا با برنامه‌ریزی و هدفمند باشد.

چه عاملی مانع موفقیت شما می‌شود؟

۱. ذهنیت‌تان اشتباه است

اولین مانع شما برای ساخت یک شبکه‌ی استراتژیک ذهنیت شما است که ممکن است فکر کنید شبکه سازی، مفهومی یک‌طرفه است و فقط برای یک طرف سود خواهد داشت. وقتی معتقدیم که هر گونه تلاش برای ایجاد روابط، فقط برای بهره‌برداری ما است، تمایل کمتری برای دنبال‌کردن این روابط داریم. بسیاری از افراد فکر می‌کنند شبکه‌سازی فقط به نفع خودشان است و دوست ندارند از کسی درخواست کمک کنند. درحالی‌که این طرز فکر، اشتباه است.

یک شبکه‌ی قدرتمند، برای همه‌، روابطی سودمند به‌دنبال دارد و هر دو طرف، از آن بهره‌مند می‌شوند. در فرایند آشنایی با دیگران، شما خواهید فهمید که چطور می‌توانید به این رابطه، ارزش اضافه کنید و به دیگران کمک کنید و در مقابل، دیگران هم برای کمک به شما مشتاق خواهند بود.

۲. شبکه‌ی خود را محدود می‌کنید

راحت‌ترین کار این است: با افرادی که می‌شناسیم و دوست داریم، شبکه سازی کنیم. بنابراین معمولا افرادی با پیش‌زمینه و اهداف و نظرات یکسان را دور خود جمع می‌کنیم. تحقیقات نشان می‌دهد که این نوع شبکه‌های بسته، فرصت آشنایی ما با افراد دیگر را محدود می‌کند؛ افرادی که می‌توانند ارتباطات جدیدی برای ما ایجاد کنند و ایده‌های نویی داشته باشند.

۳. در شبکه سازی استراتژیک نیستید

گاهی برای شبکه سازی تلاش زیادی می‌کنیم و وقت زیادی درنظر می‌گیریم، ولی این کار بدون هدف انجام می‌شود و درنتیجه شبکه‌ای که ایجاد کرده‌ایم، با تمرکز بر اهداف کاری و آرزوهای ما شکل نمی‌گیرد. گاهی برای ملاقات با افراد به‌طور اتفاقی وقت می‌گذاریم و امیدواریم که این تلاش، به برقراری یک ارتباط سودمند منجر شود؛ در‌صورتی‌که بدون هدف و به‌طور اتفاقی، فردی را برای برقراری ارتباط پیدا کرده‌ایم.

۴. پیش‌کنشگر (proactive) نیستید

پیش‌کنشگری یعنی قبل از اینکه در هر شرایطی قرار بگیرید، خود را برای آن آماده کنید یا کنترل شرایط را قبل از اینکه اتفاق بیفتند، به‌دست بگیرید؛ به‌جای اینکه منتظر باشید تا شرایطی پیش بیاید و سپس نسبت به آن واکنش نشان دهید. ما معمولا صبر می‌کنیم تا زمانی که شغل جدیدی ایجاد شود یا ایده‌ای جدید مطرح شود. آن‌قدر صبر می‌کنیم تا به کمک دیگران نیاز پیدا کنیم و سپس به‌دنبال ایجاد یک شبکه‌ی حمایتی می‌رویم. همین باعث می‌شود تا به کمک افرادی که هنوز فرصت آشنایی کامل نداشته‌ایم و روابط‌مان را با آنها تقویت نکرده‌ایم، نیاز پیدا کنیم و مجبور باشیم از آنها تقاضای کمک کنیم.

۵. برای شبکه سازی وقت نمی‌گذارید

معمولا اکثر زنان بهانه می‌آورند که برای شبکه سازی وقت کافی ندارند. چون بسیاری از آنها نمی‌توانند شب‌ها در رویدادهای مختلف شرکت کنند و خود را به قرارهای ملاقات شبانه بعد از وقت کاری برسانند. پیشنهاد ما به این دسته از افراد که محدودیت زمانی دارند این است که در طول هفته و در برنامه‌ی کاری خود حتما زمانی برای شرکت در جلسات آشنایی و رویدادهای شبکه سازی درنظر بگیرند. مثلا وعده‌ی ناهار را برای قرار ملاقات خود انتخاب کنند یا بخشی از ساعات کاری خود را به این بازدیدها اختصاص دهند. در مورد اینکه کدام رویداد شبانه را برای شرکت کردن انتخاب کنید، باید استراتژیک باشید و رویدادهایی را انتخاب کنید که شما را به افراد مدنظرتان نزدیک‌تر می‌کند.

۶. از روابط خود به نحواحسن استفاده نمی‌کنید

ما افراد زیادی را ملاقات و کارت بیزینس آنها را جمع‌آوری می‌کنیم. حتی قرارهای ملاقات اولیه را برنامه‌ریزی می‌کنیم، چند باری همدیگر را می‌بینیم، ولی این روابط ادامه پیدا نمی‌کنند. این افراد را به‌خوبی نمی شناسیم و آنها هم فرصت کافی برای آشنایی با ما پیدا نمی‌کنند. در مورد روابط‌مان باید با برنامه عمل کنیم و برای شناخت بیشتر و بهتر افراد وقت بگذاریم تا بتوانیم از مزایای دوطرفه‌ی این روابط، بهره‌مند شویم.

چطور یک شبکه‌ی استراتژیک بسازیم؟

۱. با اهداف کاری خود شروع کنید

برای ۳ تا ۵ سال آینده، چه برنامه‌ و اهدافی برای کار خود دارید؟ بعد از پاسخ به این سؤال، از خودتان بپرسید چه کسانی را می‌شناسید و برای اینکه به اهداف‌تان برسید، لازم است با چه افرادی ارتباط برقرار کنید؟

۲. گزاره‌ی ارزش (value proposition) خود را بشناسید

شبکه‌ای که ساخته‌اید، چطور در نتایج مثبت کسب‌وکار شما مشارکت خواهد کرد؟ گزاره‌ی ارزش، شما را به‌عنوان فردی معتمد معرفی می‌کند و به شما کمک می‌کند که در شبکه، تأثیرگذار باشید. گزاره‌ی ارزش باعث می‌شود که بتوانید روابط سودمند متقابل ایجاد کنید، چون کاملا می‌دانید که چطور به دیگران کمک کنید. وقتی بفهمید چطور می‌توانید به دیگران کمک کنید، طرز فکرتان درمورد اینکه شبکه سازی، یک کار سودمند یک‌طرفه است، تغییر خواهد کرد.

۳. روابط سودمند دوطرفه ایجاد کنید

وقتی با دیگران ملاقات می‌کنید، از آنها درمورد کسب‌وکار و اهداف شغلی‌شان سؤال کنید. اینکه در چه زمینه‌ای فعالیت می‌کنند، چالش‌های فعلی که با آن مواجه شده‌اند چیست؟ آیا شریطی وجود دارد که بتوانید آنها را با افراد و منابع مختلف آشنا کنید تا از پس این چالش‌ها بربیایند؟ به این ترتیب می‌توانید روابطی قدرتمند ایجاد کنید.

۴. متحدانی پیدا کنید

شبکه‌ای قدرتمند حامی شما است و از شما در شرایط مختلف طرفداری می‌کند. به شما کمک می‌کند که ایده‌های خود را در سازمان‌ها به فروش برسانید و وضعیت خود را برای فرصت‌های جدید ارتقاء ببخشید. وقتی با دیگران ارتباط برقرار کنید و به آنها پیشنهاد کمک بدهید تا به اهداف‌شان نزدیک‌تر شوند، مخاطبان شما نیز زمانی که به کمک نیاز دارید، در کنارتان خواهند بود.

۵. استراتژیک عمل کنید

درمورد اینکه چه کسانی در شبکه‌ی شما حضور دارند فکر کنید و بهترین راه برای برقراری ارتباط با آنها را پیدا کنید. برای تمرکز بر این روابط و تقویت آنها در طول زمان، وقت بگذارید. درمورد سازمان‌هایی که با آنها در ارتباط هستید و رویدادهایی که قصد شرکت در آن را دارید، حساب‌شده عمل کنید. رویدادهایی را انتخاب کنید که شما را به افراد موردنظرتان می‌رسانند

منبع : forbes

۱. «راست می‌گم»

نکته‌ی جالبی در تشخیص راست و دروغ حرف‌های افراد وجود دارد. دروغ‌گوها بیشتر تلاش می‌کنند تا حرف خود را صادقانه و راست نشان بدهند. برای همین بیهوده از واژه‌ی صداقت در حرف‌هایشان بهره می‌برند. مثلا مدام می‌گویند: «صادقانه عرض می‌کنم…» درواقع، آنها تلاش می‌کنند با به‌کار بردن واژه‌ی صداقت و راست‌گویی، مخاطب را به پذیرش دروغ‌شان تشویق کنند. اما از قدیم گفته‌اند: «طلا که پاکه… چه منتش به خاکه»، پس اگر راست می‌گویید نیاز به تأکید نخواهید داشت. در ضمن حواس‌تان را به افرادی که خیلی روی واژه‌ی راست‌گویی و صداقت مانور می‌دهند هم باشد.

۲. «باور کن»

افراد دروغ‌گو اصرار دارند که حرف‌شان صادقانه است و مدام به مخاطب می‌گویند: «باور کن… دارم راست می‌گم». چنین تأکیدی، نشانه‌های خوبی ندارد. اگر کسی در گفت‌وگو با شما مدام اصرار کرد که حرفش را باور کنید، زیاد باور نکنید چون دروغ می‌گوید.

۳. «تا جایی که من می‌دونم…»

گاهی‌اوقات استفاده از عبارت بالا به‌خاطر این است که گوینده می‌خواهد خیلی دقیق به‌نظر برسد، اما استفاده از چنین عبارتی باعث می‌شود که شنونده احساس کند، گوینده می‌خواهد جایی برای اشتباه کردنِ خودش باقی بگذارد. پس برای اینکه این‌همه پیچیدگی ایجاد نکنید، بهتر است واضح صحبت کنید؛ پس همیشه با صراحت و وضوح بگویید که چه می‌خواهید، چه فکر می‌کنید و چه چیزی می‌دانید.

۴. «تا اونجا که خاطرم هست»

وقتی این عبارت را به‌کار می‌برید، دیگران فکر می‌کنند دروغ می‌گویید. حافظه‌ی انسان چیز عجیب‌وغریبی است، اما با همه‌ی این اوصاف باز هم هنگام صحبت بهتر است از چیزهایی بگویید که دقیقا به‌خاطر می‌آورید. عبارت‌ «تا اونجا که خاطرم هست» را دور بیندازید و از چیزهایی که در ذهن‌تان شفاف هستند، حرف بزنید. اگر هم از چیزی اطمینان ندارید، نترسید و این موضوع را اعلام کنید.

۵. «مسئله اصلی اینه که…»

بیشتر افراد دوست ندارند مستقیما و به‌قول خودمانی، تابلو دروغ بگویند. به‌همین‌خاطر همیشه گفت‌وگو را به‌سمت موضوعی دیگر منحرف می‌کنند و برای این انحراف از عبارت بالا بهره می‌برند. وقتی می‌خواهید موضوع بحث را منحرف کنید، خیلی دروغ‌گو و فراری از بحث به‌نظر می‌رسید. منظور از فراری کسی است که دروغ گفته و حالا می‌ترسد که لو برود؛ پس سعی می‌کند از توضیح بیشتر فرار کند. اگر واقعا موضوع دیگری در گفت‌وگویتان وجود دارد که باید به آن بپردازید، مبحث اول را تمام کنید، سپس به سراغ مطلب بعدی بروید.

۶. «واقعیت اینه که…»

بسیاری از افراد وقتی می‌خواهند درباره‌ی مطلبی صحبت کنند که شنیدنش کمی سخت است، از جمله «واقعیت اینه که…» استفاده می‌کنند. اما شما این اشتباه را تکرار نکنید. این عبارت را نگویید و یادتان باشد که این عبارت نیز مانند «صادقانه می‌گم…»، ممکن است اثرات منفی در مخاطب بگذارد و شما را در نظر او حیله‌گر نشان بدهد.

۷. «اگه بخوام راستش رو بگم…»

وقتی می‌گویید: «اگر بخوام راستش رو بگم…»، شنونده احساس می‌کند که قبل از این عبارت، دروغ هم میان کلام‌تان بوده است. اگر همیشه صریح و راست‌گو باشید، لزومی ندارد که وانگهی وسط جملات خود به راست‌گویی‌تان اشاره کنید. خب، مگر قبل از این جمله دروغ می‌گفتید که حالا می‌گویید: «اگه بخوام راست بگم». پس همیشه راست بگو دوست عزیز.

۸. «من هرگز این کار رو نمی‌کردم»

به این مکالمه دقت کنید: «اگر تو جای آقای ایکس بودی، پول رو برمی‌داشتی؟» «هرگز… من هرگز این کار رو نمی‌کردم.» چنین عباراتی که همراه با قطعیتی زیاد هستند، درمورد آینده حرف می‌زنند. یعنی رفتاری که در آینده خواهید داشت و زمان آنها وابسته به گذشته نیست. از آینده هم که کسی خبر ندارد. پس نمی‌توان درباره‌ی آینده قطعی حرف زد. اگر کسی با قطعیتی مصنوعی صحبت کند، مشکوک به دروغ‌گویی خواهد شد. پس هیچ‌وقت از جملات این‌چنینی استفاده نکنید و به کسی که بیهوده در آینده‌ای موهوم قاطعانه رفتار می‌کند، اعتماد نکنید.

۹. تکرار پرسش دیگران

وقتی از شما چیزی پرسیده می‌شود و سؤال را تکرار می‌کنید، انگار برای خود زمان می‌خرید تا دروغی سرهم کنید. البته ممکن است واقعا متوجه منظور فرد مقابل نشده یا حرف او را نشنیده باشید. در این صورت بهتر است واقعیت را بگویید. طوری رفتار نکنید که انگار فرد را به بازی گرفته‌اید و می‌خواهید از خودتان برای پاسخ دادن دروغ بسازید.

۱۰. «چی…؟»

اگر طرف‌دار پروپاقرص مجموعه‌ی «بیگ‌بنگ‌ تئوری» باشید، حتما با شخصیت لئونارد آشنا هستید. لئونارد وقتی دروغ می‌گفت، با یک «چی…؟» معروف، به طرف مقابل می‌گفت که سوالش را نفهمیده و ‌از او توضیح بیشتری می‌خواست. اگر در مقابل سوال کسی با تعجب بگویید: «چی؟» یا از طرف مقابل بخواهید پرسشش را تکرار کند، ممکن است مشکوک به نظر برسد و فکر کنند می‌خواهید بیشتر فکر کنید و راحت‌تر پاسخی از آستین‌تان بیرون بیاورید.

۱۱. «واضح‌تر می‌گی…»

این عبارت هم مانند نمونه‌های قبلی، نوعی بازی دادن مخاطب برای فکر کردن به دروغی است که می‌خواهید بسازید. مثلا فرض کن به دوست‌تان گفته‌اید: «من با نمره‌ی ۱۸ درس سخت استاد را قبول شدم.» حالا فرض کنید که او می‌پرسد: «استاد پروژه‌های بین‌ترمی رو چه جوی نمره می‌ده ؟» خب، اگر شما واقعا نمره ۱۸ گرفته باشید و درباره‌ی شیوه‌ی کار استاد آشنا باشید، سریعا به این پرسش پاسخ می‌دهید. اما اگر دروغ گفته باشید، با طرح عباراتی این‌چنینی از پاسخ دادن صریح، طفره می‌روید: «واضح‌تر می‌گی منظورت از پروژه‌ی بین‌ترمی چیه…؟» دوست عزیز، بهتر است خودت را جای مخاطب قرار بدهید و ببینید که چنین عبارتی واقعا مخاطب‌پسند است؟ اگر خودتان بودید باور می‌کردید که طرف دروغ نگفته و نمی‌خواهد برای دروغ ساختن زمان بخرد؟

۱۲. پاسخ‌های کوتاه

یکی دیگر از نشانه‌های دروغ‌گویی، پاسخ‌های کوتاه است. افرادی که دروغ می‌گویند، معمولا به پرسش‌های مختلف، جواب‌هایی کوتاه می‌دهند. البته این نوع پاسخ‌گویی مختصر و غیرمفید تا حدودی هوشمندانه است، زیرا دوست دروغ‌گوی نامحترم درنظر دارد با استفاده از پاسخ‌های کوتاه در دردسر نیفتد.

۱۳. پرهیز از کاربرد واژه «من»

دروغ‌گوها از ضمیر شخصی استفاده نمی‌کنند. برای اینکه می‌ترسند گیر بیفتند و دست‌شان رو بشود. مثلا فرض کنید، خواهرزاده‌ی بازیگوش شما، گلدانی را شکسته است. اگر بخواهد دروغ بگوید، به سمت شما می‌آید و می‌گوید: «گلدونه شکست». او هیچ توضیحی درباره‌ی فاعل و علت ماجرا نمی‌دهد. این مثال را به افراد دیگر و موقعیت‌های مختلف هم می‌توان تعمیم داد. شخص دروغ‌گو از ضمیر سوم شخص بیشتر استفاده می‌کند، زیرا از توضیح دادن درباره‌ی خود می‌هراسد. توضیح درباره‌ی خود می‌تواند منجر به رو شدن دست او بشود.

۱۴. «باور می‌کنی؟»

دروغ‌گوها مدام می‌پرسند: «باورت می‌شه؟» اگر شخصی راست بگوید، دنبال اثبات حقانیت کلام خود نیست، زیرا پیش‌فرض ذهنی او این است که حرفش باور می‌شود. پس تنها درصورتی از این عبارت استفاده کنید که لازم است و شبهه‌ی دروغ‌گویی به‌وجود نمی‌آید.

۱۵. «چطور می‌تونی به من شک کنی؟»

اگر به دروغ‌گوها شک کنید، عصبی می‌شوند و با پرخاش با شما برخورد می‌کنند. کسی که راست می‌گوید نیازی به اثبات نمی‌بیند و اگر هم کسی دلیل و مدرکی بخواهد، به آنها برنمی‌خورد.

البته قبول است که واژه‌ها و عباراتی که پیش‌تر مطرح شد، همیشه دال بر دروغ‌گویی و دوری از صداقت نیست. اما شناخت عباراتی که با قطعیت همراه نیستند به شما کمک می‌کنند، به برخی از حرف‌ها شک کنید و احتمال بدهید که دروغی در کار است. ضمن اینکه هشداری خوبی برای خودتان هم هست که در حرف‌زدن‌تان از این عبارات استفاده نکنید و همیشه قاطع و صادق باشید .

منبع : inc

شیوه‌های برقراری ارتباط مؤثر، معرفی ایده‌ها و فهماندن منظورتان به دیگران در جلسات کاری، روش‌هایی هستند که با عمل به آنها می‌توانید به راحتی حرف‌تان را بزنید و عقایدتان را ابراز کنید. سنجیده سخن بگویید و دقت کنید چگونه می‌توانید ایده‌تان را به دیگران انتقال دهید. در این صورت می‌توانید مطمئن باشید آنها به شما گوش می‌دهند.

در این مطلب ۱۰ نکته به شما ارائه می‌کنیم که با عمل به آنها می‌توانید در برقراری ارتباط با دیگران مهارت بیابید و کاری کنید به حرف‌هایتان گوش بدهند.

۱. محکم صحبت کنید

اگر ایده‌‌ای عالی دارید، آن را طوری معرفی نکنید که انگار فقط یک پیشنهاد ساده است. این کار سبب می‌شود دیگران آن را کوچک یا بی‌ارزش بشمارند. از عباراتی مانند «فکر می‌کنم …» یا «این فقط عقیده‌ی من است، اما …» پرهیز کنید. کلماتی مانند «هوم»، «مثل» و «می‌دانید …» را به کار نبرید. به جای آن از عباراتی مانند «فکر می‌کنید تا فردا بتوانید آن را انجام دهید؟» و «لطفا تا فردا آن را انجام دهید» استفاده کنید.

۲. طوری صحبت کنید که قابل‌فهم باشد

واضح صحبت کنید و روی نکات مهم تأکید داشته باشید. اگر برای گروهی از افراد صحبت می‌کنید، کل افراد حاضر در محل را خطاب قرار دهید و فقط به یک نفر نگاه نکنید. حفظ تماس چشمی با مخاطبان بسیار ضروری است. قاطعانه صحبت کنید، اما حالت تهاجمی نداشته باشید. هرازگاهی برای تأکیدِ بیشتر، کمی مکث کنید. یک مکث کوتاه به شما کمک می‌کند افکارتان را جمع کنید و به مخاطب زمان می‌دهد روی آن‌چه گفته‌اید تأمل کند.

۳. صحبت‌تان باید حالت بحث و گفت‌وگو به خود بگیرد

معمولا مردم علاقه ندارند به یک سخنرانی طولانی گوش بدهند. هنگام معرفی ایده‌تان، از آنها دعوت کنید در بحث شرکت کنند. طوری حرف بزنید که دیگران ترغیب شوند از شما سؤال بپرسند و اطلاعات بیشتری درباره‌ی ایده‌تان کسب کنند. اگر به آنها زمان بدهید تا سؤالات‌شان را بپرسند، علاقه‌ی بیشتری به صحبت‌هایتان پیدا می‌کنند و با توجه بیشتری گوش می‌دهند. تا جایی که ممکن است آنها را درگیر کنید، اجازه بدهید نظرات‌شان را اعلام کنند و در بحث شرکت داشته باشند.

۴. از قبل آمادگی پیدا کنید

قبل از اینکه ایده‌تان را معرفی کنید، درباره‌ی برخی نکات و موضوعات مهم آن برنامه‌ریزی کنید. از یکی از همکاران مورد اعتمادتان کمک بگیرید و با او تمرین کنید تا آمادگی لازم را کسب کنید. از صحبت‌کردن‌تان فیلم بگیرید یا روبه‌روی آینه بایستید و صحبت کنید. واکنش‌های احتمالی دیگران را درباره‌ی ایده‌تان مجسم کنید. از زوایای دیگری این ایده را بررسی کنید. برخی از مهم‌ترین نکات معرفی این ایده‌ چیست؟ چه سؤالاتی ممکن است در واکنش به آن مطرح شود؟ چگونه به آن سؤالات پاسخ خواهید داد؟

۵. یکراست سرِ اصل مطلب بروید

قبل از هر چیز ابتدا نکات اصلی را به دیگران معرفی کنید، سپس به جزئیات بپردازید. هنگامی که با قدرت شروع می‌کنید، آنها برای گوش‌دادن به ادامه‌ی مطلب‌تان دلیل خواهند داشت. وقتِ هر کسی برایش ارزشمند است. همه در محیط کار به‌اندازه‌ی کافی با مسائلی مانند مهلت انجام کارها، جلسات بی‌پایان و مطالبات بی‌شمار درگیرند، بنابراین وقت آنها را با مسائل کم‌اهمیت تلف نکنید. شاید فکر کنید مسئله‌ی تمرکز هشت ثانیه‌ای باوری نادرست است (مایکروسافت مدتی پیش مطالعه‌ای منتشر کرد مبنی بر اینکه مدت‌زمان تمرکز فکری انسان در سال ۲۰۱۵ به ۸ ثانیه رسیده که این مقدار حتی از تمرکز یک ماهی‌قرمز کمتر است)، اما واقعیت این است که امروزه مردم به اندازه‌ای که لازم است روی موضوعات تمرکز نمی‌کنند و بیشتر از هر زمان دیگری به خلاصه‌گویی اهمیت می‌دهند. تا جایی که می‌توانید نکات ضروری و مهم مطلب را بیان کنید و حاشیه‌ نروید.

۶. هنگام صحبت‌ داد نزنید

اگر فکر می‌کنید برای اینکه صدایتان شنیده شود باید داد بزنید در اشتباهید. قدرتی که در صدای آرام هست در فریاد نیست. نجواها معمولا توجه بیشتری به خودشان جلب می‌کنند. اگر آرام و با صدای نرم صحبت کنید، دیگران مجبور می‌شوند برای شنیدن حرف‌تان سکوت کنند. البته توجه داشته باشید نباید آن‌قدر آرام صحبت کنید که دیگران به زور صدایتان را بشنوند. رسا بودن کلام در عین آرامش اهمیت زیادی دارد.

۷. بیشتر گوش بدهید

هنر گوش دادن تقریبا رو به زوال است. بسیاری از ما آن‌قدر درگیر رساندن صدایمان به گوش دیگران هستیم که فراموش می‌کنیم کمی سکوت کنیم و بشنویم آنها چه می‌گویند. کمی هم به حرف‌های دیگران گوش بدهید و ببینید چگونه واکنش نشان می‌دهند. به همان اندازه که صحبت می‌کنید به حرف دیگران گوش بدهید.

۸. به زبان بدن‌تان توجه کنید

زبان بدن شما مانند کلمات‌تان و شاید حتی بهتر از آن قادر است منظورتان را برساند. به حرکات بدن‌تان دقت کنید. صاف بایستید یا بنشینید، دست‌به‌سینه نایستید و به چشمان دیگران نگاه کنید. از تکنیکِ دست‌های باز استفاده کنید و بی‌قراری و نگرانی را از خود دور کنید. با این کار هم بااعتمادبه‌نفس جلوه می‌کنید و هم تصویر مثبتی از خود ارائه می‌دهید. از زبان بدن فردی که در حال صحبت با او هستید الگوبرداری کنید. این کار می‌تواند نوعی اعتماد در مخاطب به‌وجود آورد. البته نباید این‌کار را طوری انجام بدهید که غیرطبیعی به نظر برسد و او بفهمد دارید آینه‌وار حرکاتش را تقلید می‌کنید.

۹. به زمان‌بندی توجه داشته باشید

اینکه چه زمانی ایده‌تان را ارائه می‌کنید بسیار مهم است. صبحِ اولین روز هفته، درست قبل از ناهار یا پایان روزِ کاری معمولا زمان خوبی برای معرفی ایده نیستند. هر محیط کاری در برخی از ساعاتِ روز بسیار شلوغ و گاهی بسیار خلوت و ساکت است. ساعات خلوتِ محیط کار برای معرفی ایده بسیار مناسب هستند. سعی کنید از این مزیت برای طرح ایده‌تان استفاده کنید.

۱۰. به خودتان اعتماد داشته باشید

این مورد از همه مهم‌تر است. هر چه بیشتر خودتان را باور داشته باشید، هنگام معرفی ایده‌تان اعتمادبه‌نفس بیشتری نشان خواهید داد. فکر نکنید دیگران متوجه نمی‌شوند؛ وقتی صحبت می‌کنید اعتمادبه‌نفس‌تان را در صدایتان می‌شنوند و آن را در زبان بدن‌تان می‌بینند. اگر فکر کنید عصبی هستید، واقعا این حالت به شما دست می‌دهد. برای مبارزه با این حالت، فقط چند لحظه در موضع قدرت بایستید. از لحاظ روان‌شناختی این کار شما را در چارچوب ذهنی درست قرار می‌دهد، به شما کمک می‌کند ذهن‌تان را آرام کنید و تمرکزتان را دوباره به دست بیاورید.

منبع : forbes

۱. حرف زدن و گوش ندادن

تقریبا همه ما می‌دانیم که یکی از وجوه مکالمه‌ای خوب، گوش دادن به طرف مقابل است، اما واقعیت چیزی بیشتر از گوش دادن صرف است. در حقیقت باید بدانیم چطور حرف‌های دیگری را بشنویم و واکنش نشان بدهیم. در این صورت نشان می‌دهیم که در بحث و مکالمه شرکت داریم. یکی از فنون مهم در این زمینه مهارت گوش دادن فعال است. گوش دادن فعال به‌معنای مطرح کردن پرسش‌‌های مرتبط با بحث، گوش دادن واقعی و دقیق و علاقه‌مندی به صحبت‌های دیگری است.

اگر می‌خواهید شنونده‌ای فعال باشید، باید در خلال حرف‌های طرف مقابل، عبارت‌هایی به کار ببرید که نشان از توجه شما به محتوای گفت‌وگو است یا نظراتی مطرح کنید که علاقه‌مندی شما را به بحث نشان بدهد. برای پیش‌برد بحث، پرسش‌هایی مطرح کنید یا با تکرار بخشی از حرف‌های فرد مقابل بر آنچه می‌گوید صحه بگذارید.

۲. پرسیدن سؤالات منحرف‌کننده

حواس‌تان باشد؛ برخی پرسش‌هایی که در خلال مکالمه پرسیده می‌شوند، علی‌رغم اینکه برخاسته از علاقه و اشتیاق شما هستند، باعث انحراف بحث می‌شوند و حالتی شبیه بازجویی از طرف مقابل را به ذهن متبادر می‌کند. برای پیش‌برد مکالمه، وقفه‌هایی ایجاد کنید، دقیق گوش بدهید و اجازه بدهید که طرف مقابل صحبت کند و نظرات خودش را بگوید. اگر می‌خواهید در حین مکالمه چیزی بپرسید، توجه داشته باشید که سخن‌تان با محتوای کلام و گفت‌وگو مرتبط باشد و حالت غافل‌گیرکننده در آن وجود نداشته باشد.

۳. از این شاخه به آن شاخه پریدن

پراکنده‌گویی کردن نشانه‌ای از عصبی بودن است. اگر در کلام خود مدام از شاخه‌ای به شاخه دیگر بپریم امکان مطرح کردن مقصود نهایی‌مان وجود نخواهد داشت و دیگران نمی‌توانند با شما همراه شوند. در عوض تلاش کنید تا مختصر و مفید صحبت کنید و بر مخاطب خود تأثیر بگذارید. برای رسیدن به چنین جایگاهی در صحبت کردن، از قبل با خود فکر کنید. کسب آمادگی برای حرف زن باعث می‌شود تا اعتماد‌به‌نفس بیشتری برای ابراز نظر و عقیده خود داشته باشید.

۴. مزه‌مزه نکردن حرف از قبل

بعضی از افراد دوست دارند به هر قیمتی که شده نظر بدهند. صحبت‌های مداوم و بدون فکر آنها موجب می‌شود تا دیگران احساس کنند که این دوستان پرحرف بدون اضافه کردن هیچ ارزش و نکته خاصی تنها حرف می‌زنند و حرف می‌زنند و حرف می‌زنند. پس اگر می‌خواهید در چنین ورطه‌ای نیفتید، سعی کنید آگاهانه و با اطلاعات وارد بحث‌ها بشوید تا حضورتان ارزشمند باشد. قبل از سخن گفتن بیندیشید و سعی کنید کلام را در دهان مزه‌مزه کنید.

۵. القا و ایجاد بحث و درگیری

در مکالمه‌ها تلاش نکنید تا فقط نظر خود را مطرح کنید؛ در واقع فقط به‌دنبال در به کرسی نشاندن حرف‌تان نباشید. اینکه فکر کنید فقط شما درست می‌گویید، مکالمه دوسویه را بدل به بحثی تک‌نفره می‌کند. بپذیرید که هر کس عقیده‌ای دارد. اگر سعی کنید تا دیگران را با خود موافق سازید، احتمال اینکه شما را ترک کنند بیشتر می‌شود. فروتن باشید و نظر دیگران را گوش کنید.

۶. اعتمادبه‌نفس تصنعی

نداشتن اعتماد به نفس در مکالمات به‌شکل ناسازگاری جلوه می‌کند. پس سعی کنید واقعا اعتماد‌ به نفس را در خود تقویت کنید و به کمک آن، از آنچه می‌گویید مطمئن و خاطرجمع باشید. لازم نیست فقط به داشتن اعتماد‌به‌نفس وانمود کنید؛ درحالی‌که خودتان نیز به آنچه می‌گویید، مؤمن و مطمئن نیستید.

۷. رئیس‌بازی در حین مکالمه

هیچ‌کس از اینکه طرف دیگر مکالمه در حین صحبت رئیس‌بازی دربیاورد، راضی نیست. اما وقتی خودمان این کار را تکرار می‌کنیم به‌ندرت متوجه می‌شویم که اسیر این حرکت نامطبوع شده‌ایم. در هر حال امکان دارد همه ما حتی وقتی خیلی اهل حرف زدن و مکالمه با دیگران نیستیم، دچار چنین اشتباهی بشویم. اگر خواهان اثرگذاری مثبت بر دیگران و یافتن دوست های بیشتر هستیم، باید به دیگران نیز اجازه ابراز نظر بدهیم. برای دور شدن از چنین مشکلی لازم است تا در گفت‌وگوها، شیوه حرف‌زدن و بحث کردن‌مان را بررسی کنیم و مواظب باشیم که رئیس‌بازی درنیاوریم.

۸. ایجاد وقفه‌های بی‌وقفه

یکی از بدترین اشتباهات در خلال گفت‌وگو این است که به طرف مقابل اجازه ندهیم نظرش را تمام‌وکمال مطرح کند و مدام میان صحبت‌هایش وقفه ایجاد کنیم. وقتی به دیگری اجازه می‌دهیم که با آرامش و بدون وقفه صحبت کند و نظر خود را بگوید (‌به ویژه وقتی نظرات باهم تضاد دارد)، ادب و احترام خود را نشان می‌دهیم.

۹. خود را همه‌فن حریف نشان دادن

اگر نشان بدهیم که همه‌فن حریف و همه‌چیزدان هستیم، دیگر افرادِ حاضر در گفت‌وگو معذب می‌شوند و جایی برای مشارکت آنها باقی نخواهد ماند. برای مقابله با چنین شرایطی لازم نیست تمام اطلاعات خود را یک‌جا خرج کنیم. اگر درباره موضوعی اشراف و آگاهی داریم، بهتر است آرام و مختصر درباره آنچه با بحث مرتبط است نظر بدهیم. واقعا لازم نیست سکان گفت‌وگو را به‌دست بگیریم و مدام بحث را به سمت و جهتی که دوست داریم، هدایت کنیم.

۱۰. تند حرف زدن

در حالت هیجان‌زدگی یا عصبانیت، امکان تند حرف زدن بیشتر می‌شود. این شیوه صحبت کردن به گوش مخاطب سریع و ناواضح می‌آید. بهتر است آرام و شمرده حرف بزنیم و درباره واژه‌هایی که به‌کار می‌بریم، بیشتر و بهتر بیندیشیم. یکی از روش‌های افزایش تأثیرگذاری کلام این است که در میان صحبت‌هایمان وقفه‌هایی نیز ایجاد کنیم.

اگر شما هم این عادات مخرب را حین مکالمات به‌کار می‌برید، باید فکری به حال خود بکنید؛ به‌ویژه اگر می‌خواهید تأثیرگذار، موفق و متفاوت باشید.

منبع : ink

۱. زمان انتظار بدهید

بیشتر ما در مکالمه‌ها حتی صبر نمی‌کنیم نفر مقابل جمله‌اش را تمام کند و بعد حرف خود را بزنیم. قانون خوبی که در این زمینه وجود دارد، ۵ تا ۱۰ ثانیه صبر برای پاسخ کودک است. این زمان به کودک‌تان فرصت می‌دهد تا آنچه را می‌خواهد بگوید آماده کند. این کار علاوه بر بهبود مهارت فن بیان کودکان می‌تواند در جلوگیری یا کاهش لکنت زبان در بعضی از آنها هم مؤثر باشد.

۲. اشتباهات او را مدام تصحیح نکنید

اگر می‌خواهید کودک‌تان صدایی را درست تلفظ کند، به‌ویژه اگر صدایی است که تا وقتی بزرگ‌تر شود توسعه نمی‌یابد، لطفا همین جا بایستید! تصحیح مدام، دقیقا برعکس بهبود مهارت‌های ارتباطی و فن بیان کودکان عمل می‌کند. هرقدر بیشتر اصرار کنید که چیزی را درست بیان کند، نه‌تنها تکلمش را بهتر نمی‌کند، که تأثیرات نامطلوبی هم دارد. نباید به حرف زدن و بیان صداها بُعدی منفی بدهید، چون ممکن است انجام این کار را کلا متوقف کنند. اینکه تلاش کنید کودک خود را مجبور به حرف زدن یا بیان درست یک صدا کنید، مثل این است که به کسی که نمی‌تواند آشپزی کند، بگویید بهتر آشپزی کن!

۳. با او مثل یک همراه ارتباطی کامل برخورد کنید

ایجاد تعادل در این زمینه ممکن است دشوار باشد. باید مثل بزرگسال با او حرف بزنید، اما همچنان در ذهن داشته باشید که کودک است. صحبت با کودک مثل یک بزرگسال، به‌معنای استفاده از واژه‌ها، جوک‌ها یا اطلاعات نادانسته‌ی او نیست؛ بلکه به‌معنای فرصت دادن، استفاده از ارتباط چشمی و ارزش قائل شدن برای چیزی است که می‌گوید.

مسلما کودک‌تان مرتبا چیزهایی می‌گوید که شما نمی‌فهمید (مثل عبارات بی‌معنی و نامفهوم)، اما باز هم فرصت بدهید، حدس بزنید درباره‌ی چه صحبت می‌کند و براساس حدس خود پاسخ دهید، حتی اگر مطمئن نیستید درباره‌ی چه صحبت می‌کنند.
همیشه حرف‌های کودکانه مثل «گوگولی مگولی…» با او نزنید. البته گاه و بی‌گاه ایرادی ندارد، اما وقتی به حدود ۹ ماه رسید، سعی کنید این کار را محدود کنید.

۴. الگوی خوبی باشید

در مورد الگو بودن در زندگی صحبت نمی‌کنم، اگرچه باید در زندگی هم الگوی فرزندتان باشید، اما در اینجا منظورم الگوی صحبت کردن خوب است. اگر می‌خواهید فن بیان کودکان و مهارت‌های ارتباطی آنها قوی شود، باید به آنها نشان دهید که خودتان هم از چنین توانایی‌هایی برخوردار هستید. قانون خوبی که می‌توانید برای بهبود این مهارت‌های ارتباطی به‌کار بگیرید، حرف زدن کمی بالاتر از سطح فرزندتان است. این‌طوری آنها برای بهتر کردن مهارت‌هایشان به‌اندازه‌ی کافی تحریک خواهند شد.

۵. تلویزیون را خاموش کنید

شاید بگویید سرم شلوغ است، برنامه‌های خوبی برای بچه‌ها ساخته می‌شود و یا نشاندن بچه پای تلویزیون وقت لازم برای انجام کارهای دیگر را به شما می‌دهد، اما سعی کنید تا جای ممکن تلویزیون را خاموش نگه دارید. به‌خاطر داشته باشید که هرقدر زمان کمتری تلویزیون را روشن نگه دارید، کودک‌تان هم کمتر انتظار دارد تلویزیون روشن باشد. این روش در بلندمدت هم مفید است. این کار به افزایش قدرت تخیل فرزندتان کمک می‌کند، کودک‌تان یاد می‌گیرد خودش را سرگرم کند و درنتیجه مهارت‌های زبانی خود را تقویت کند.

۶. بخوانید، بخوانید، بخوانید

منظورم خواندن فقط کتاب نیست. به کتابخوانی برای کودکان هم می‌رسیم. پشت جعبه‌ی غلات صبحانه را بخوانید، نوشته‌های روی لباس‌ها را بخوانید، تابلوهای توی خیابان‌ها را بخوانید. هرقدر کودک‌تان بیشتر درمعرض صداها و ساختارهای زبانی قرار بگیرد، زودتر شروع به درک آنها می‌کند. موقع خواندن کتاب، درنظر داشته باشید که مجبور نیستید آن را کلمه به کلمه بخوانید. درعوض، می‌توانید به تصویرهای کتاب نگاه کنید و درباره‌ی آنها حرف بزنید. مثلا وقتی «دزده و مرغ فلفلی» را می‌خوانید، می‌توانید بگویید: «اِ، فلفلی رفته بالای کوه» یا «فلفلی سوار فیل شده» یا چیزهای دیگر.

این کار دو فایده دارد:

فرزندتان یاد می‌گیرد که از تخیلش استفاده کند.
مهارت‌های زبانی خود را تقویت می‌کند.
سعی کنید هر روز حداقل یک کتاب بخوانید. مثلا می‌توانید هر روز قبل از استراحت بعدازظهر و قبل از خواب شب، یک کتاب برای فرزندتان بخوانید و این کار را به یک عادت تبدیل کنید.

۷. پرسش‌هایی با پایان باز بپرسید

در اینجا باید مراقب باشید. کودک خود را با پرسش پشت پرسش بمباران نکنید و تصور نکنید این کار مهارت‌های زبانی او را تقویت خواهد کرد. خودتان را الگو یا همراه کلامی فرض کنید، نه امتحان‌گیرنده. پرسش‌هایی با پایان باز همان‌هایی هستند که می‌توانند با عبارت‌های مختلفی پاسخ داده شوند و نه فقط «بله» یا «خیر». این پرسش‌ها به فرزند شما یاد می‌دهند که چگونه فکر و استدلال کند.

اینها چند نمونه از تبدیل پرسش‌های ساده به پرسش‌هایی با پایان باز هستند:

پرسش: رفتی فروشگاه؟
پرسش با پایان باز: کجا رفتی؟
پرسش بعدی: چی دیدی؟

پرسش: این کتاب خوب بود؟
پرسش با پایان باز: چی رو توی این کتاب دوست داشتی؟
پرسش بعدی: دوست داشتی داستان چطوری تموم می‌شد؟

در مورد خودم، وقتی پای تقویت مهارت‌های زبانی و فن بیان کودکان به‌میان می‌آید، «درباره‌ی… برام بگو» عبارت موردعلاقه‌ی من است.

۸. واژه‌ها را تکرار کنید

واژه‌ها را تکرار کنید؛ به‌ویژه وقتی فرزندتان هنوز کوچک است. آنها پیش از آنکه شروع به حتی گفتن صداها و واژه‌ها کنند، حداقل ۱۰۰ مرتبه باید آنها را بشنوند. تعداد دفعات استفاده از یک واژه را محدود نکنید.

تکرار کلید یادگیری است و این‌گونه است که کودکان مهارت‌های ارتباطی خود را تقویت می‌کنند.

۹. نتیجه‌گیری کنید، پیامدها را توضیح دهید

هرقدر زودتر این مفهوم را به کودک‌تان یاد بدهید، بهتر است. این بدین معنی نیست که باید کودک دو ساله‌ی خود را تنبیه کنید، اما وقتی اتفاقی می‌افتد یا او کار بدی انجام می‌دهد، به او کمک کنید که چرایی‌اش را بفهمد. باید بدانید که این امر کار و صبر زیادی می‌طلبد، اما در بلندمدت تأثیر مطلوب دارد و نیازی به تأکید نیست، زیرا به تقویت مهارت‌های استدلالی هم کمک می‌کند.

مثالی برای کودکان کم‌سن‌تر:

کودک روی صندلی می‌ایستد، می‌افتد و شروع به گریه می‌کند؛ البته با این فرض که آسیب جدی ندیده باشد.
پدر یا مادر می‌توانند بگویند: «افتادی» یا «دردت گرفت»، «نباید روی صندلی بایستی».

مثالی برای کودکان بزرگ‌تر:

فرزندتان به شما نگفته کجا می‌رود.
پدر یا مادر می‌تواند بگوید: «اگر آسیبی ببینی و من ندانم کجا هستی، چه می‌شود؟»

به‌خاطر داشته باشید که این کار را باید به شیوه‌ی مثبتی انجام دهید.

مثال:

فرزندتان به حرف شما گوش کرده و اتاقش را تمیز می‌کند.
پدر یا مادر می‌تواند بگوید: «ممنونم که اتاقت را تمیز کردی، امروز می‌توانی با دوستانت بیشتر بازی کنی، چون کاری که از تو خواستم را انجام دادی.»

۱۰. کودک‌تان را به‌خاطر حرف زدن تشویق کنید

این هم از آن مواردی است که باید تعادل را در آن حفظ کرد. نباید بعد از هر کلامی که فرزندتان به‌زبان می‌آورد، به او بگویید چقدر عالی حرف می‌زند. بین تعریف‌ها زمان بگذارید. حداقل چند باری در طول روز این موضوع را به او بگویید. وقتی کوچک‌تر هستند، بیشتر تعریف کنید.

برای کودکان کم‌سن‌تر:

وقتی چیزی را با نام درستش صدا می‌کنند، بگویید: «خوب گفتی» یا «درست است، این همان… است» یا «خیلی خوب صحبت می‌کنی.»

برای کودکان بزرگ‌تر:

وقتی واژه‌ی جدید را به‌کار می‌برد که درنظر داشتید بگوید، باید از او تعریف کنید. می‌توانید بگویید: «ببین! چه کلمه‌ای رو استفاده می‌کنه.»

وقتی مسئله‌ای را به‌تنهایی حل می‌کند یا می‌بینید جمله‌ی پیچیده یا درست از نظر گرامری را به‌زبان آورده، می‌توانید با گفتن این جمله‌ها از او تعریف کنید:

«تو تنهایی این رو حل کردی.»
«از اینکه این‌طوری انجامش دادی خوشم اومد.»
«جمله‌ی فوق‌العاده‌ای بود.»

امیدواریم این نکته‌ها ایده‌های بهتری برای تقویت فن بیان کودکان در خانه به شما داده باشند. پیشنهاد می‌کنم این صفحه را در مرورگرتان ذخیره کنید و هر چند وقت نگاهی به آن بیندازید تا ایده‌های جدیدی به‌دست بیاورید. به کسانی که به‌دنبال چنین مطلبی هستند هم اطلاع بدهید.

منبع : چطور

۱. تنفس از دیافراگم

هنگام تنفس جلوی آینه بایستید و به‌دقت به خود نگاه کنید. اگر هنگام تنفس عمیق، شانه‌هایتان به‌سمت بالا حرکت کند، یعنی به‌جای دیافراگم از سینه به کمک ماهیچه‌ای که در قاعده‌ی شش‌ها قرار دارد، نفس می‌کشید. برای کشیدن نفس عمیق باید دم را به داخل بکشید؛ به‌شکلی که قفسه‌ی سینه به کمک شانه‌ها و سینه به سمت جلو حرکت کند.

چه باور کنید و چه نه، این حرکت باعث می‌شود لرزش صدا به‌شکل محسوسی از بین برود. دیافراگم هم یک ماهیچه است و مانند تمام ماهیچه‌های دیگر نیاز به ورزش دارد. هرقدر ورزیده‌تر باشد، تأثیرات مثبت‌تری روی صدا و تنفس خواهد داشت. کلید اصلی قدرتمندی صدا به‌ شیوه‌ی تنفس بازمی‌گردد.

۲. تقویت دیافراگم برای رفع لرزش صدا

وقتی بدانیم که دیافراگم چیست و کجا قرار دارد، بهتر می‌توانیم آن را تقویت کنیم. مثلا وقتی از حمام خارج می‌شوید و دور خود حوله می‌پیچید، تمرینی نیز برای قوت بخشیدن به دیافراگم انجام بدهید: سعی کنید ضمن اینکه حوله دور کمرتان بسته‌اید، طوری نفس خود را رو به داخل ببرید که حوله باز شود. این کار باید طوری صورت بگیرد که شانه‌ها و سینه‌تان ثابت باشد و رو به بالا حرکت نکند.

وقتی از دیافراگم نفس می‌کشید، صدایتان بلندتر و قوی‌تر می‌شود و دیگر خبری از لرزش صدا نخواهد بود.

۳. خروج بازدم به‌تندی برای سرعت بخشیدن به تنفس

به کمک دیافراگم نفس خود را به درون حبس کنید و سپس نفس‌تان را از میان دندان‌ها به بیرون بدهید. البته این کارها را باید در شرایطی انجام بدهید که صاف و مستقیم ایستاده‌اید. این تمرین را ۱۰ بار تکرار کنید. این کار باعث می‌شود دیافراگم‌تان قوی و لرزش صدا رفع بشود.

۴. تمرینات صدا برای گسترش وسعت آن

یکی از روش‌هایی که باعث می‌شود هنگام صحبت کردن، صدایتان نلرزد، بالا بردن وسعت تُن و لحن صدا است. لرزش صدا در برخی از افراد توأم با شکست کلمات در هنگام ادای آنهاست. با انجام تمرینات زیر تا حد زیادی از بروز این مشکلات جلوگیری خواهید کرد:

با گفتن این آوا به صدای خود تمرین بدهید: «امم… ممم» این آوا شبیه صوتی است که هنگام ابراز خوشمزه بودن غذا به‌کار می‌برید. «امم… مم» یا «امم… همممم». یادتان باشد در خلال انجام این تمرین، از دیافراگم تنفس کنید و به کمک نفس‌هایتان این اصوات را بلند از دهان خارج کنید. این تمرین را ۵ بار تکرار کنید.
این حرکت هم بامزه است و هم بسیار مفید. چند بار پشت سر هم بگویید: «نِی نِی نِی نِی…. ». این اصوات را با صدایی پایین از دهان خارج کنید و به مرور صدایتان را بالا ببرید.
چندین مرتبه با خود بگویید: «اووو….اییییی». سعی کنید بلندی صدایتان را در حین ادای این اصوات کم و زیاد کنید.
بگویید: «ممممممم…. ». این کار را تا زمانی انجام بدهید که نفس‌تان یاری می‌کند. در طول گفتن این حروف به زنگ صدا در ناحیه دهان و حالت چهره دقت کنید. این حرکت را نیز ۵ بار تکرار بفرمایید.

۵. تمرینات زبانی برای بهبود لحن در کلام

اگر هر یک از آواها و واژه‌هایی که هنگام صحبت کردن به‌وضوح از جانب شنونده دریافت شوند، سوءتفاهم و اشتباه شنیداری پیش نخواهد آمد. برای رسیدن به چنین نقطه‌ای باید بتوانید هر واژه و آوایی را شفاف بیان کنید. این امر نیز مستلزم تمرین است.

می‌توانید تعدادی واژه را گزینش کنید و در قالب جملاتی خود را تمرین بدهید. به این صورت که عبارات چالش‌برانگیزی را که انتخاب کرده‌اید، به‌سرعت و پشت سرهم ادا کنید و توقفی قائل نشوید. تکرار سریع واژه‌ها و عبارات را تا جایی ادامه بدهید که شفافیت و وضوح آنها مشخص است. اگر در ادای هر عبارت اشتباهی راه بدهد باید کار را قطع کنید و دوباره از نو شروع کنید.
سعی کنید عباراتی را که ادا کردن آنها دشوار است سریع و واضح تکرار کنید. مثل: قوری گل قرمزی، شش سیخ کباب، سیخی شش هزار و… .

۶. خواندن کتاب و مجلات و روزنامه با صدای بلند

یکی از بهترین روش‌ها برای جلوگیری از لرزش صدا، بلند حرف زدن در جمع است. در موقعیت‌هایی که آرامش بیشتری دارید حرف بزنید و تجربه صحبت کردن در جمع را به کاری عادی و آسان برای خود بدل کنید. چیزی را تعریف کنید و در حین تعریف کردن از احساسات و فراز و فرودها برای جذابیت ماجرا بهره بگیرید. این کار را می‌توانید پیش دوستان و کسانی که با آنها راحت‌تر هستید، تمرین کنید.

اگر قرار است سخنرانی داشته باشید، متن خود را چندین بار بلند بخوانید و تمرین کنید.
روش دیگر ضبط کردن صدا و تصویر خود در حین سخنرانی و سپس شنیدن و نگاه کردن دقیق به آن است. با این کار می‌توانید اشتباهات و ضعف‌های خود را بهتر شناسایی کنید.

روش‌های کسب آمادگی و کنترل لرزش صدا قبل از سخنرانی

قبل از سخنرانی کمی پیاده روی کنید یا بدوید. سعی کنید با کسی مکالمه و گفت‌وگویی داشته باشید تا بهتر برای حرف زدن آماده بشوید. با این کارها تا حد زیادی به تخلیه و کاهش استرس و اضطراب خود کمک می‌کنید.

قبل از سخنرانی جلوی آینه بروید، زبان خود را تا جایی که ممکن است بیرون بیاورید و شروع به خواندن شعری ساده کنید. مثلا: اتل متل توتوله… . این کار خنده‌دار باعث می‌شود تا قدرت و لحن صدایتان تقویت بشود.

۱. افزایش تمرکز با حفظ استقامت در ایستادن

فرقی نمی‌کند که در حالت نشسته صحبت می‌کنید یا ایستاده، درهرحال، سعی کنید پاها را کاملا روی زمین قرار بدهید و آنها را به‌عرض شانه‌ها باز کنید. پاها نقطه مهمی در افزایش تمرکز، استحکام و اعتماد‌ به نفس دارند. اصلا و ابدا پاها را تکان ندهید و سعی کنید آرام و مستحکم باشید.

۲. حفظ استقامت و راست نگه داشتن شانه‌ها

شانه‌ها را صاف و راست نگه دارید تا تنفس راحت‌تر صورت بگیرد. اگر شانه‌هایی خم و افتاده داشته باشید، مشخص می‌شود که معذب هستید و درنتیجه لرزش صدایتان هم بیشتر خواهد شد.

۳. دقت و توجه به تمرین تنفس

اگر قبل از صحبت کردن، استرس شدیدی را تجربه می‌کنید، بهتر است روی نفس کشیدن بیشتر تمرین کنید. برای درمان استرس شدید خود، همان حرکتی را که درباره حوله و تنفس اشاره شد با حوله‌ای فرضی تکرار کنید و سعی کنید تمرکزتان را نسبت‌به موضوع سخنرانی بالا ببرید. درست نفس کشیدن و تنفس اکسیژن، انرژی‌تان را افزایش می‌دهد.

۴. نوشیدن چند جرعه آب

چند قطره آب بنوشید و گلویتان را تازه کنید. با خودتان بطری آب داشته باشید و نگذارید که دهان و زبان‌تان خشک بشود. تازه کردن گلو باعث می‌شود اضطراب کمتری را تجربه کنید.

روش‌ها و تکنیک‌های ارائه‌ی یک سخنرانی موفق

۱. نشان دادن اعتماد‌به‌نفس

وقتی قرار است در جمعی سخنرانی کنید، حتی اگر استرس و اضطراب دارید سعی کنید خود را با اعتماد به نفس نشان بدهید. وقتی فرصتی برای ابراز نظر و سخنرانی پیدا می‌کنید، از این شانس نهایت استفاده را ببرید و نگذارید ترس‌هایی مهمل و بیهوده که زاییده‌ی ذهن‌تان است مانع رشد و پیشرفت‌تان بشود. پس به ترس و لرزش صدا بها ندهید و با تقلید از کسانی که اعتمادبه‌نفس دارند، این حس را در خود رشد بدهید.

۲. شروعی قوی و شاداب

نحوه شروع سخنرانی موضوع مهمی است. سعی کنید با صدای بلند و رسا و با لبخند و چهره‌ای گشاده کار خود را شروع کنید. اگر با صدایی رسا صحبت کنید، اثرگذاری بیشتری خواهید داشت و می‌توانید کلام‌تان را در کنترل خود دربیاورید. در این صورت فرقی نمی‌کند که چند نفر مخاطب شما هستند، لرزش صدایتان کم خواهد شد و با اعتمادبه‌نفس ادامه خواهید داد.

اگر شروع خوبی داشته باشید، ادامه‌ی کار هم ساده خواهد بود. سخت‌ترین بخش، شروع صحبت کردن است، اگر از آن جان سالم به‌در ببرید، قضیه خیلی راحت پیش خواهد رفت.
اگر شروع خوبی هم نداشتید باز نگران نباشید. سعی کنید با نوشیدن چند جرعه آب، لبخند زدن و تنفس عمیق آرامش را به خود بازگردانید.

۳. شمرده صحبت کردن

شمرده و با طمأنینه صحبت کنید. اگر به‌خاطر وجود استرس و فشار تندتند حرف بزنید و در پی خلاص شدن باشید، نتیجه‌ی سخنرانی بسیار خنده‌دار و بی‌نتیجه خواهد بود.

بعضی از مخاطبان نیز در حین صحبت‌های شما، یادداشت برمی‌دارند؛ پس بهتر است هوای آنها را هم داشته باشید و آرام‌تر حرف بزنید.

۴. توجه به رسایی کلام

استرس و ترس باعث می‌شود، صدایتان بلرزد و در آن خبری از اعتماد‌به‌نفس نباشد. پس سعی کنید بلند و شمرده حرف بزنید تا لرزش کمتری در صدایتان منعکس بشود. طوری حرف بزنید که همه به‌راحتی صدایتان را بشنوند و ابهامی باقی نماند.

یادتان نرود که مهم‌ترین نکته این است که مخاطب صدایتان را بشنود و متوجه پیام حرف‌تان بشود. پس واضح و بلند صحبت کنید تا به دیگران نشان بدهید که اعتماد‌به‌نفس دارید.

۵. برقراری تماس چشمی با مخاطب

هنگام سخنرانی مدام به یادداشت‌های خود نگاه نکنید. این کار یعنی می‌ترسید و اعتمادبه‌نفس خوبی ندارید. پس سعی کنید با برقراری تماس چشمی با مخاطبان اثرگذاری خود را بالا ببرید و امکان بیشتری برای کشیدن نفس عمیق داشته باشید.

اگر از چشم در چشم شدن با مخاطب می‌هراسید، به‌جای نگاه کردن مستقیم در چشم‌هایشان، به پیشانی آنها نگاه کنید.

۶. حفظ توازن انرژی در طول سخنرانی

سعی کنید در تمام مدت سخنرانی انرژی خود را به شکلی متوازن مدیریت کنید. حفظ انرژی و جذابیت در تمام طول حرف زدن کمی دشوار اما ضروری است.

۷. تازه کردن زبان و تجدید قوا

در حین سخنرانی خیلی طبیعی است که به خود و حضار کمی استراحت بدهید. اگر احساس می‌کنید خسته شده‌اید و ممکن است لرزش صدا دوباره به سراغ‌تان بیاید، کمی مکث کنید، نفس بکشید با تازه کردن گلو تجدید قوا کنید.

۸. بها ندادن به اشتباهات

اصلا از اشتباه کردن نترسید. همه اشتباه می‌کنند. اگر در حین سخنرانی اصطلاحا تپق زدید یا صدایتان لرزید ناراحت نشوید. همه این ترس‌ها و اشتباهات را تجربه کرده‌اند و از دیدن چنین اتفاقی شما را مسخره و سرزنش نخواهند کرد. اتفاقا حس همراهی بیشتری نسبت‌به شما پیدا خواهند کرد. باور کنید ما همه انسان هستیم و با کمی دقت و توجه می‌توانیم ارتباط مؤثر و بسیار سالمی با یکدیگر برقرار کنیم، پس ترس و وحشت را کنار بگذارید و از همین لحظه تصمیم بگیرید با کار کردن روی نقاط ضعف‌تان زندگی لذت‌بخش‌تری را تجربه کنید.

منبع : wikihow

۱. تمرین کنید

بهتر است سخنرانی‌تان را چندین بار تمرین کنید. برای آنهایی که برنامه‌ی کاری فشرده‌ای دارند، شاید پیداکردن وقت آزاد برای تمرین کمی سخت باشد، اما اگر می‌خواهید یک سخنرانی جذاب ارائه دهید، انجام این کار ضروری است. من در بین همکارانم به این مشهورم که شب پیش از سخنرانی‌های مهم، تا دیروقت سر کار می‌مانم و چندباره و چندباره تمرین می‌کنم. اگر شما واقعا دل‌تان می‌خواهد عالی به‌‌نظر برسید، بهتر است به‌جای بداهه‌گویی از متن نوشته‌شده استفاده کنید. اگر درحین سخنرانی عصبی و دستپاچه شوید، دست‌خط شما بهترین کمک‌حال‌تان خواهد بود.

سعی کنید در مکان برگزاری سخنرانی‌تان تمرین کنید. بعضی از متخصصان فنون بازیگری پیشنهاد می‌دهند که متن‌تان را در وضعیت‌‌های مختلف تمرین کنید، ایستاده، نشسته، با بازو‌های گشاده، روی یک پا و… . هرچه بیشتر محیط و موقعیت‌های مختلف را باهم ترکیب کنید، با سخنرانی‌تان احساس راحتی بیشتری خواهید کرد. می‌توانید سخنرانی‌تان را برای یکی از دوستان یا همکاران‌تان اجرا کنید یا تمرین ارائه‌تان را ضبط کنید تا ببینید کدام قسمت به تمرین بیشتری نیاز دارد. گوش‌دادن به نسخه‌های ضبط‌شده‌ی سخنرانی‌های قبلی‌تان نیز می‌تواند به فهمیدن عادات بدی که احتمالا از آن آگاه نیستید، کمک کند.

۲. استرس را به اشتیاق تبدیل کنید

شاید عجیب به‌نظر برسد، اما من اغلب پیش از شروع سخنرانی یک نوشیدنی انرژی‌زا می‌خورم و به موسیقی‌های شاد گوش می‌کنم. چرا؟ چون این کار سطح انرژی را در من افزایش می‌دهد و کمک می‌کند تا احساس اضطرابم را به اشتیاق متمرکزشده تغییر دهم. مطالعات زیادی نشان داده‌اند که یک سخنرانی مشتاقانه می‌تواند به یک سخنرانی شیوا اما خسته‌کننده پیروز شود و ازآنجایی‌که من وینستون چرچیلِ سخنران‌ها نیستم، سعی می‌کنم قبل از سخنرانی مشتاق و پرانرژی باشم. البته افراد نسبت‌به کافئین زیاد عکس‌العمل‌های مختلفی از خود نشان می‌دهند. پس بهتر است قبل از نوشیدن یک قوطی نوشابه انرژی‌زا، بدن خودتان را بشناسید.

۳. در سخنرانی‌‌های دیگران شرکت کنید

اگر قرار است که سخنرانی شما بخشی از یک کنفرانس باشد، سعی کنید در بعضی از سخنرانی‌هایی که پیش از سخنرانی شماست شرکت کنید تا مهارت‌های بیانی و فنون ارائه‌ی آنها را ببینید و زمینه‌ی کلی صحبت‌هایشان را بفهمید. این کار احترام شما را نسبت‌به سایر سخنرانان نشان می‌دهد و البته به شما این امکان را می‌دهد تا به احساس و نظر حضار پی ببرید. آیا آنها در حس‌وحال خندیدن هستند یا خیلی جدی و خشک‌اند؟ آیا سخنرانی‌ها بیشتر در زمینه‌ی موضوعات استراتژیک است یا موضوعات تاکتیکی؟ از طرفی، ممکن است سخنران دیگری نیز چیزی را بیان کند که شما بتوانید بعدا در ارائه‌ی خودتان از آن استفاده کنید.

۴. زود برسید

بهتر است قبل از شروع سخنرانی‌ وقت کافی برای استقرار و احساس آرامش در فضای جدید داشته باشید. این وقت اضافی تضمین می‌کند که دیر نمی‌رسید و به‌اندازه‌ی کافی وقت دارید تا با فضای محل سخنرانی‌تان آشنا شوید.

۵. با محیط اطراف‌تان آشنا شوید

هرچه بیشتر با فضای اطراف‌تان آشنا باشید، احساس راحتی بیشتری خواهید کرد. سعی کنید پیش از شروع برنامه، زمانی را در محل سخنرانی بگذرانید. درصورت امکان، با میکروفن و نور تمرین کنید، جایتان را پیدا کنید و از هر عامل بالقوه‌ای که ممکن است در روز سخنرانی باعث حواس‌پرتی شما شود (مثل سروصدای یک خیابان شلوغ در بیرون محل برگزاری) آگاه شوید.

۶. سلام و احوال‌پرسی کنید

قبل از ارائه‌ی سخنرانی، با حضار گپی دوستانه بزنید. صحبت با مخاطبان، شما را دوستانه‌تر و جذاب‌تر می‌کند. از شرکت‌کنندگان سؤال‌ کنید و پاسخ‌هایشان را بشنوید. آنها حتی می‌توانند منبع الهامی برای سخنرانی شما باشند.

۷. از تصویرسازی مثبت استفاده کنید

همان‌طور که می‌دانید مطالعات زیادی اثربخشی تصویرسازی مثبت را ثابت کرده‌اند. وقتی ما در ذهن‌مان نتیجه‌ی مثبتی را از یک طرح تصویر می‌کنیم، احتمال تحقق آن امکان‌پذیرتر است.

به‌جای اینکه به این فکر کنید که «من امروز سخنرانی را خراب می‌کنم» و خودتان را در حال ترک‌ کردن جلسه در وسط سخنرانی‌تان تجسم کنید، خودتان را درحال خنداندن مردم ببینید. تفکرات مثبت می‌توانند به‌طرز چشمگیری مؤثر باشند. پس یک بار به آنها فرصت بدهید.

۸. به‌خاطر داشته باشید که بیشتر حضار مشفق و دلسوز شما هستند

یکی از سخت‌ترین ترس‌هایی که هنگام صحبت در مکان‌‌های عمومی باید آن را کنار گذاشت، این است که شنوندگان منتظر خندیدن به اشتباهات شما هستند. خوشبختانه این مورد در اکثریت قریب‌به‌اتفاق سخنرانی‌ها اتفاق نمی‌افتد.

مردم می‌خواهند موفقیت شما را ببینند. درواقع بیشتر افراد از صحبت در جمع می‌ترسند. پس به‌احتمال زیاد بیشتر افرادی که به سخنرانی شما گوش می‌دهند، حتی اگر بی‌علاقه و بی‌حال به‌نظر برسند، درک می‌کنند که این کار می‌تواند چقدر دشوار و خسته‌کننده باشد. اگر احساس می‌کنید دستپاچه و عصبی هستید، به خودتان یادآوری کنید که مخاطبان شما متوجه آن می‌شوند و واقعا دوست دارند ببینند که شما از پس آن برمی‌آیید.

۹. نفس‌های عمیق بکشید

بهترین توصیه برای افراد عصبی همین است. وقتی عصبی می‌شوید، عضلات‌تان سفت می‌شوند؛ به‌طوری‌که ممکن است حتی نفس‌تان را حبس کنید. به‌جای آن، نفس‌های عمیق بکشید تا به مغزتان اکسیژن برسانید و بدن‌تان را آرام کنید.

۱۰. لبخند بزنید

لبخند زدن هورمون اندورفین را در بدن افزایش می‌دهد، اضطراب را با آرامش جایگزین می‌کند و باعث می‌شود شما احساس بهتری نسبت‌به سخنرانی‌تان داشته باشید. همچنین لبخند زدن اشتیاق و اعتماد‌به‌نفس شما را به همه نشان می‌دهد و این نکته حتی زمانی که شما درحال ارائه‌ی یک وبینار هستید و مردم نمی‌توانند شما را ببینند نیز صدق می‌کند. فقط در انجام آن افراط نکنید. هیچ‌کس از ظاهر یک سخنران دلقک‌مانند خوشش نمی‌آید.

۱۱. ورزش کنید

سعی کنید روز قبل از سخنرانی‌تان ورزش کنید تا میزان اندورفین را در بدن‌تان افزایش دهید. اندورفین می‌تواند به کاهش اضطراب و تسکین آن کمک کند. شاید بهتر باشد از قبل برای یک کلاس زومبا ثبت‌نام کنید!

۱۲. روی مکث‌هایتان کار کنید

شاید به‌نظرتان بهتر است که هنگام اضطراب، سرعت ارائه‌تان را بالا ببرید تا سریع‌تر سخنرانی‌تان را تمام کنید، اما این کار خودش باعث بندآمدن نفس شما و درنتیجه اضطراب و وحشت‌زدگی بیشتر می‌شود.

از آهسته کردن ریتم صحبت‌تان و استفاده از مکث‌ در سخنرانی‌تان نترسید. می‌توانید از مکث‌کردن برای تأکید روی نکات خاص استفاده کنید. این کار کمک می‌کند تا سخنرانی شما محاوره‌ای‌تر به‌نظر برسد. اگر احساس می‌کنید که دارید کنترل سرعت صحبت‌کردن‌تان را ازدست می‌دهید، مکث مناسبی کنید و آرام شوید.

۱۳. سعی نکنید به بیان مطالب زیادی بپردازید

درست است که سخنرانی شما باید سرشار از اطلاعات مفید، عمیق و مستند باشد، اما به این معنی نیست که باید موضوعی عمیق و پیچیده و وسیع را در ۱۰ دقیقه سخنرانی فشرده بیان کنید! دانستن اینکه چه مطالبی باید گنجانده شوند و کدام‌یک باید رها شوند، برای موفقیت در یک سخنرانی خوب حیاتی است. منظور من این نیست که از گنجاندن اطلاعات و اسلاید‌های مفید مضایقه کنید، بلکه بهتر است ویرایشی دقیق روی مطالب انجام دهید. اگر مطلبی خیلی خارج از موضوع به‌نظر می‌رسد یا ارتباط خیلی کمی به اصل مطلب دارد، آن را کنار بگذارید. شما همیشه می‌توانید از این اطلاعات اضافی در سخنرانی‌های دیگر استفاده کنید.

۱۴. مخاطب را درگیر کنید

مردم خیلی دوست دارند که صحبت کنند و نظرات‌شان شنیده شود؛ درحالی‌که ماهیت اغلب سخنرانی‌ها یک‌طرفه به‌نظر می‌رسد. هرچند که بهتر است این‌طور نباشد.

عقیده و نظر مخاطبان را خواستن، سؤال کردن و سایر ابزار‌های جلب مشارکت حضار می‌تواند میزان همکاری را بالا ببرد و باعث شود تا شرکت‌کنندگان احساس کنند که بخشی از گفت‌وگو هستند. همچنین این کار باعث می‌شود که شما به‌عنوان سخنران جذاب‌تر به‌نظر برسید. می‌توانید با یک نظرسنجی یا رأی‌گیری شروع کنید. ولی آنها را با سؤالات غیرمنتظره پیچیده نکنید، بلکه از آنها به‌عنوان فرصتی استفاده کنید که به شما امکان می‌دهد تا ببینید مخاطبان شما دنبال چه چیزی هستند.

۱۵. سرگرم‌کننده باشید

اگر شما نتوانید مطالب‌تان را به‌درستی ارائه دهید، سخنرانی شما شکست می‌خورد؛ حتی اگر پر از اطلاعات مفید باشد. من فهمیده‌ام که اضافه‌کردن چند جوک و اسلاید سرگرم‌کننده، یکی از بهترین راه‌هاست که کمک می‌کند مخاطبان و البته خود شما احساس راحتی بیشتری بکنید؛ به‌خصوص زمانی که مشغول توضیح و ارائه‌ی حجم زیادی از اطلاعات هستید. بااین‌حال، این نکته بسیار مهم است که تعادل را حفظ کنید، چون یک نمایش کمدی اجرا نمی‌کنید و مردم فقط برای سرگرم‌شدن به سخنرانی شما نیامده‌اند. اما همان‌طور که گفتم از افزودن کمی شوخ‌طبعی به صحبت‌هایتان نترسید. اگر هنوز از نحوه‌ی ارائه‌تان مطمئن نیستید،‌ آن را برای چند نفر از دوستان‌تان اجرا کنید و از آنها بخواهید که نظرشان را خیلی راحت و بی‌پرده بگویند.

۱۶. بپذیرید که جواب همه‌ی سؤالات را نمی‌دانید

معمولا تعداد بسیار کمی از سخنرانان تصدیق می‌کنند که همه‌چیز را نمی‌دانند! چون آنها احساس می‌کنند که این کار اعتبارشان را خدشه‌دار می‌کند. اما چون همه‌ی ما می‌دانیم که هیچ‌کس همه‌چیز را درمورد یک موضوع نمی‌داند، پذیرفتن آن در یک سخنرانی حتی می‌تواند اعتبار شما را بهتر کند.

اگر کسی از شما سؤالی کرد که جواب آن را نمی‌‌دانستید، اشکالی ندارد اگر بپذیرید که نمی‌دانید. این کار حتی می‌تواند اعتبار شما را میان مخاطبان بالا ببرد، چون نشان می‌دهد که یک فرد فارغ از اینکه چقدر می‌تواند مطلع و آگاه باشد، همیشه درحال یادگیری است. هیچ‌کس از شما توقع ندارد که به همه‌ی علوم واقف باشید، آنها فقط می‌خواهند از شما یاد بگیرند.

۱۷. از حالت و ژست مناسب استفاده کنید

تمرین کردن زبان بدن یکی دیگر از کارهایی است که می‌تواند حال‌تان را قبل از اجرا بهتر کند. وقتی زبان بدن شما اعتمادبه‌نفس‌تان را نشان دهد، ذهن‌تان نیز آن را به‌خوبی دنبال می‌کند. مطالعات زیادی نشان داده‌اند که استفاده از حالات و ژست‌هایی که قدرت و توانمندی را نمایش می‌دهند، چند دقیقه پیش از شروع سخنرانی، می‌تواند احساس پایداری از اعتمادبه‌نفس را به‌‍وجود آورد. بااین‌حال لازم نیست همه‌روز سینه‌تان را به‌طرز اغراق‌آمیزی جلو بدهید! می‌توانید از هر ژستی به‌جز نشستن استفاده کنید. نشستن حالت انفعالی دارد، درحالی‌که ایستادن یا راه رفتن بیشتر کمک می‌کند تا دلشوره‌تان را مهار کنید. قبل از اینکه روی صحنه بروید، بهترین حالت را به خودتان بگیرید و سرتان را بالا نگه‌دارید.

۱۸. آب بنوشید

خشکی دهانِ ناشی از اضطراب درمیان مردم بسیار شایع است. برای پیشگیری از این اتفاق می‌توانید پیش از شروع مقدار زیادی آب بنوشید. یک بطری آب هم دم دست‌تان نگه‌ دارید که اگر درطول صحبت دهان‌تان خشک شد، مقداری از آن بنوشید.

۱۹. به کلاس‌های بهبود مهارت‌های سخنرانی بروید

در سراسر جهان کلاس‌ها و گروه‌هایی هستند که برای کمک به بهبود فنون بیان و سخنرانی اعضا تشکیل شده‌اند. این گروه‌‌ها در ساعت ناهار یا بعد از ساعات کاری دور هم جمع می‌شوند و درمورد یک موضوع از پیش انتخاب‌شده سخنرانی‌های کوتاهی ارائه می‌دهند. هرچه بیشتر در این اجتماعات شرکت کنید، مهارت‌های شما بهتر خواهد شد. پس برای اینکه به سخنرانی درجه‌یک تبدیل شوید، می‌توانید در این کلاس‌ها عضو شوید.

۲۰. با ترس مبارزه نکنید

به‌جای اینکه با ترس‌تان مبارزه کنید، آن را بپذیرید. نگرانی از اینکه مبادا شرکت‌کنندگان متوجه استرس و اضطراب شما بشوند، فقط اضطراب و نگرانی‌تان را بیشتر خواهد کرد. به‌یاد داشته باشید که همه‌ی این نگرانی‌ و احساس برافروختگی بد نیست! می‌توانید این انرژی حاصل از اضطراب را مهار کنید و آن را به اشتیاقی مثبت تبدیل کنید و ببینید که چطور خواهید درخشید.

منبع : wordstream

۱۰ ترفند برای جلب توجه مخاطبان در سخنرانی‌

۱. عبارات من‌درآوردی

گاهی برای اینکه عبارتی در خاطرمان بماند، ممکن است از کنار هم قرار دادن حروف اول کلمات، یک سری کلمات و اصطلاحات بسازیم. این عبارات ساختگی و من‌درآوردی برای خود شما بامفهوم هستند، اما این مسئله در مورد مخاطبان‌تان صدق نمی‌کند. بهتر است در سخنرانی خود از عبارات من‌درآوردی استفاده نکنید، چراکه در ذهن مخاطبان شما نخواهند ماند و به‌احتمال زیاد برای آنها نامفهوم خواهد بود.

۲. استفاده‌ی افراطی از مخفف‌ها

استفاده‌ی درست و به‌جا از عبارات مخفف به شما کمک می‌کند تا از تکرار عبارت‌های ترکیبی طولانی اجتناب کنید اما استفاده‌ی افراطی و پی‌درپی از مخفف‌ها، کیفیت سخنرانی شما را کم می‌کند.

۳. جملات طولانی و پیچیده

وقتی از جملات و عباراتی استفاده می‌کنید که فهم آن برای مخاطب سنگین و پیچیده است یا به عبارتی لقمه را دور سر خودتان می‌پیچانید، این تصور در ذهن مخاطب ایجاد می‌شود که شما نسبت‌به موضوع سخنرانی، تسلط و آگاهی کافی ندارید.

۴. استفاده از تلفن

در حین سخنرانی نه با کسی تماس بگیرید و نه به تماس‌های دریافتی پاسخ دهید. برای خودتان و مخاطب‌تان احترام قائل شوید.

۵. عکس‌های نامناسب

در اسلایدهایتان، از عکس‌های بی‌ربط به موضوع استفاده نکنید.

۶. کلیشه‌ها

استفاده از عبارت‌ها و جملات کلیشه‌ای اصالت شما و سخنرانی شما را زیر سؤال می‌برد، سعی کنید جملات مخصوص به خودتان را هنگام سخنرانی به‌کار ببرید. استفاده از کلیشه‌ها، نوعی بی‌احترامی به مخاطب نیز هست، برای مخاطب خود وقت بگذارید و از تکرار جملات و مطالب دیگران بپرهیزید.

۷. نمودارهای پیچیده

نمودارها معمولا برای خلاصه‌سازی و تفهیم آسان مطلب به مخاطب استفاده می‌شوند، اگر نمودارهایی که در سخنرانی استفاده می‌کنید، نیاز به توضیح مفصل از طرف شما دارند، بهتر است آنها را ساده‌تر کنید.

۸. صحبت در مورد پیشینه‌ی شرکت

مطمئن باشید بیشتر مخاطبان تمایلی به شنیدن پیشینه‌ی‌ سازمان و شرکت شما ندارند و حتی گوش‌دادن به آن‌ را خسته‌کننده می‌دانند.

۹. آمار غلط

عده‌ی بسیار کمی از شنوندگان، اطلاعات غلط و قدیمی را باور خواهند کرد.

۱۰. طولانی شدن زمان سخنرانی

معمولا جلب توجه مخاطب برای بیشتر از ۲۰ دقیقه کار دشواری است. پس بهتر است مدت سخنرانی شما زیاد طولانی نشود.

۱۱. تخلیه‌ی اطلاعات

ارائه‌ی حجم زیادی از اطلاعات به شنونده بدون ارائه‌ی توضیحات مناسب سودی ندارد و در ذهن مخاطب باقی نمی‌ماند.

۱۲. اسلایدهای بی‌ربط

بیان مطالبی که مخاطب نیازی به آنها ندارد، تنها موجب هدررفتن زمان و انرژی خواهد شد.

۱۳. جک تعریف نکنید

حتی کمدین‌ها هم سر صحنه جک تعریف نمی‌کنند. تعریف جک هنگام سخنرانی، ارائه‌ی شما را خراب می‌کند.

۱۴. پرش بین اسلایدها

اسلایدهای خود را قبل سخنرانی به بهترین نحو مرتب کنید تا در حین سخنرانی مدام بین اسلایدها جلو و عقب نروید، در صورت لزوم اسلایدها را تکرار کنید.

۱۵. روشن گذاشتن میکروفن

ممکن است قبل سخنرانی یا بعد از آن چیزی بگویید که نیازی نیست تا مخاطبان‌تان بشنوند، پس حواس‌تان به میکروفن باشد.

۱۶. کلمات یا صداهای نامفهوم

به‌کاربردن کلماتی مثل «در واقع»، «مثلا» یا صداهای نامفهوم مثل «امم»، هنگامی‌که در بین سخنرانی به چیزی فکر می‌کنید، چندان جالب و حرفه‌ای نیست.

۱۷. وجود مواردی که حواس مخاطب را پرت می‌کنند

شما کمتر از ۱۰ ثانیه فرصت دارید تا توجه مخاطب‌تان را جلب کنید. پس بهتر است در این مدت تمام توجه مخاطب به شما باشد و اگر چیزی منجر به عدم تمرکز و توجه شما می‌شود، آن را حذف کنید.

۱۸. ناتوانی در ایجاد انگیزه در مخاطب

یک سخنرانی خوب باید مخاطبان را تشویق کند و واکنش مخاطب را برانگیزد.

۱۹. توزیع‌نکردن برگه‌های یادداشت

اگر محتوای سخنرانی شما حاوی مطالبی است که بعدا برای شنوندگان مفید و لازم خواهد بود، بهتر است خلاصه‌ای از سخنرانی را به صورت تیتروار داخل برگه‌ای بنویسید و برگه‌ها را بین مخاطبان توزیع کنید.

۲۰. عذر و بهانه‌های شخصی

سعی نکنید تا با بهانه‌هایی مثل «امروز کمی کسالت دارم»، «هیجان دارم» و… آماده‌نبودن‌تان را برای سخنرانی توجیه کنید و سطح انتظار مخاطب را پایین بیاورید.

۲۱. روخوانی اسلایدها

البته که مخاطبان شما سواد خواندن دارند و خودشان هم می‌توانند بدون نیاز به شما متن اسلایدها را بخوانند، پس بهتر است اسلایدها را روخوانی نکنید، چراکه این مورد یکی از خسته‌کننده‌ترین کارها از نظر مخاطب است.

۲۲. تبلیغ

به‌محض اینکه مخاطب احساس کند شما در حال تبلیغ و بازاریابی هستید، جذابیت سخنرانی شما برای مخاطب از بین می‌رود.

۲۳. ردکردن اسلایدها

حتی اگر زمان کمی دارید و باید سخنرانی را به پایان برسانید، اسلایدها را نخوانده رد نکنید.

۲۴. حرف‌زدن رو به دیوار

هنگام صحبت با مخاطبان‌تان ارتباط چشمی برقرار کنید و نگاه‌تان را از آنها ندزدید.

۲۵. اسلایدهای دنباله‌دار

سعی کنید هر اسلاید شما حاوی مطلب مستقل باشد و از اسلایدهای دنباله‌دار پرهیز کنید.

۲۶. ضربه به میکروفن

برخی سخنران‌ها قبل از شروع سخنرانی به میکروفن ضربه می‌زنند و هم‌زمان از مخاطبان سؤال می‌کنند: «آیا صدای من را دارید؟» بهتر است به میکروفن ضربه نزنید.

۲۷. زیاده‌گویی

بهتر است در ارائه‌ی اطلاعات به مخاطب افراط نکنید، چراکه این کار باعث کسلی مخاطب خواهد شد که به ادامه‌ی صحبت‌هایتان گوش ندهد.

۲۸. داستان‌ سفر

برای مخاطبان‌تان زیاد مهم نیست که در فرودگاه، تاکسی و هتل برای شما چه اتفاقاتی افتاده است.

۲۹. طرح سؤال‌های دشوار

پرسیدن سؤال‌هایی که شنوندگان قادر به پاسخ‌گویی آنها نیستند، شما را فردی ازخودراضی جلوه می‌دهد.

۳۰. نظرات بی‌اساس

از ارائه‌ی نظراتی که ازلحاظ علمی بی‌پشتوانه هستند، پرهیز کنید.

۳۱. اسلایدهای ناخوانا و مبهم

سعی کنید اسلایدهای سخنرانی، هم ازلحاظ مفهوم و محتوا و هم ازلحاظ ظاهری برای مخاطب گیرا و واضح باشد.

منبع : inc